Το τι χάος επικρατεί στο μυαλό των περισσοτέρων, ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, δεν λέγεται. Έχει μπερδευτεί ο κόσμος από τα τόσα που ακούει, το έχει πει άλλωστε και ο Κλιντ Ίστγουντ “οι απόψεις είναι σαν τους πισινούς, ο καθένας έχει και από μία.” Έτσι είναι, γιατί ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, στα φόρουμ γίνεται της μουρλοκακομοίρας – υπάρχουν ένας-δύο που γράφουν σωστά πράγματα και άλλοι ενενήντα οκτώ που γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.
Πίστευα ακράδαντα ότι όλα τα απρόοπτα που μπορεί να συναντήσει κάποιος που οδηγεί μοτοσυκλέτα μπορούν να προβλεφθούν. Εάν καβαλάμε πολύ αμυντικά, με πλήρη επίγνωση κάθε πιθανού κινδύνου, όλα αντιμετωπίζονται. Εάν βλέπεις σταματημένο λεωφορείο και υποψιάζεσαι θεία που θα πεταχτεί, εάν υποψιάζεσαι πόρτες παρκαρισμένων αυτοκινήτων που θα ανοίξουν ξαφνικά, εάν αντί για βρεγμένο δρόμο υποψιάζεσαι χυμένα πετρέλαια και λάδια,
GASΟΛΟΓΙΕΣ #571 | ΓΙΑΤΙ;
Δευτέρα, 6 Ιουλίου 2020
Ε αυτό δεν εξαναγίνηκε! Ή μάλλον έχει ξαναγίνει αλλά δεν μπορούμε ρε φίλε, κάθε φορά που το βλέπουμε δακρύζουμε από τα γέλια. Μετά αναρωτιόμαστε τις ίδιες απορίες και στο τέλος πάντα τους λυπόμαστε γιατί ξέρουμε την κατάληξη.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε βάλαμε με το κορίτσι δυο πετσέτες για τη θάλασσα σε μια τσάντα, από ένα ζευγάρι πέδιλα και μια αλλαξιά ρούχα (και από ένα βρακί, μη μας περάσετε για γύφτους) και πήγαμε με τη «θεία» (την αθάνατη μηχανάρα μου) στην κοντινή και ιδιαίτερη Παλιόχωρα.
Την Πέμπτη που μας πέρασε το μεσημέρι κλείδωσα το μαγαζί για το κλασικό τρίωρο διάλειμμα μέχρι το απόγευμα. Το σπίτι μου απέχει 3,5 χιλιόμετρα από το GAS και χαλαρά σε οκτώ λεπτά το πολύ είμαι εκεί για μεσημεριανό φαγητό, κουβέντα με το κορίτσι και αν προλάβουμε και καμιά ώρα ύπνο είμαστε άρχοντες εδώ στην επαρχία.
Καθώς ερχόμουν προχθές το πρωί στο μαγαζί όπως κάθε μέρα με τη μοτοσυκλέτα, είδα με έκπληξη να έχουν φρεσκάρει αποβραδίς τις άσπρες διαχωριστικές γραμμές. «Τι ωραία», σκέφτηκα, «καιρός ήταν γιατί δε φαινόταν τίποτα». Για να αποφύγω την κίνηση και τα φανάρια περνάω από κάτι έρημα στενά και είδα ότι είχαν βάψει τις διαγραμμίσεις και σ’ αυτά.
Αρκετές φορές σερφάρω στο ίντερνετ ψαρεύοντας ιδέες θέματος για αυτήν τη στήλη. Συνήθως χάνω το χρόνο μου γιατί οι περισσότερες ειδήσεις ή άρθρα είτε είναι τελείως απαράδεκτα, είτε δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός (ίσως) από αυτόν που το έγραψε. Κάποιες φορές όμως πετυχαίνω και διαμάντια, όπως αυτό που βρήκα στο αγγλικό περιοδικό μοτοσυκλέτας Visor Down.
Δε θα σας καταλάβουμε ποτέ. Το έχουμε πάρει πρέφα αυτό εδώ και καιρό, αλλά κάθε τόσο μας το υπενθυμίζετε και το εμπεδώνουμε ολοένα και περισσότερο. Δε μας χαλάει, γουστάρουμε είναι η αλήθεια ως ψιλομαζόχες, αλλά ώρες ώρες αδερφέ μου είστε για να βάλουμε κρυφή κάμερα και να το βγάλουμε κωμική σειρά σε συνέχειες, όπου οι Monty Python δε θα φτουράνε μία.
GASΟΛΟΓΙΕΣ #455 | ΖΑΜΑΝ ΦΟΥ
Παρασκευή, 19 Ιουνίου 2020
Πανέμορφος, λεβέντης, καμαρωτός πάνω στη μοτοσυκλέτα μου, πάω στο σπίτι του γαμπρού εδώ στην πόλη για να τον ντύσουμε οι κολλητοί του. Φοράω λινό μπεζ παντελονάκι, άσπρο πουκαμισάκι, μπεζ μούρλια καλοκαιρινό μπουφανάκι μοτοσυκλέτας, διάτρητο μην πάω λούτσα στον ιδρώτα. Η ζωή είναι ωραία. Πάνω στην ευτυχία μου και την καλή διάθεση, ο οδηγός στο αυτοκίνητο που προπορεύεται μπροστά μου αποφασίζει να βάλει το αυτόματο σύστημα των υαλοκαθαριστήρων για να καθαρίσει το παρμπρίζ του.
Πριν από λίγο καιρό ξαναήρθε στο μαγαζί για να χαζέψει μπουφάν μοτοσυκλέτας, ένας πελάτης που είχε ψωνίσει από εμάς, προ αμνημονεύτων χρόνων, ένα ανοιχτό κράνος. Αν βλέπατε το καημένο το κράνος θα βάζατε τα κλάματα από τα γέλια (ή τα γέλια από τα κλάματα).
