Εν συνεχεία της καταπληκτικής ερώτηση της Εύης την προηγούμενη φορά για τις καλύτερες μοτοσυκλετιστικές μου στιγμές, σήμερα έκατσα να σκεφτώ τις χειρότερες στιγμές μου πάνω στα μηχανάκια. Πάλι τα ίδια βέβαια, είναι τόσες πολλές οι κακές στιγμές που έπρεπε να κάτσω ώρα να ξεσκαρτάρω. Η πιο τρομακτική...
Μία καταπληκτική ερώτηση μου έκανε η Εύη σήμερα, η οποία αποτέλεσε και φοβερή ιδέα για το σημερινό άρθρο (η ερώτηση, όχι η Εύη). «Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή πάνω στη μοτοσυκλέτα μέχρι τώρα;» Ω ρε φίλε, ζόρικο...
Όσοι βρίσκονται έξω από κάτι, συνήθως το φαντάζονται στην ιδανική του μορφή. Τον ιδιοκτήτη ενός δημοφιλούς εστιατορίου να κάνει δημόσιες σχέσεις και να μαζεύει σακούλες γεμάτες λεφτά, τον ξενοδόχο να υποδέχεται μόνο ευγενείς κροίσους Σαουδάραβες, τον πιλότο να κάνει τουρισμό επ’ αμοιβή παρέα με εξωτικές αεροσυνοδούς, και τον δοκιμαστή μοτοσυκλετών να σουλατσάρει συνεχώς με καινούργιες πανάκριβες μοτοσυκλέτες.
Το πόσο διασκεδάζουμε με τις περισσότερες αγγελίες προστατευτικού εξοπλισμού δεν μπορούμε να σας περιγράψουμε. Ο βαρώνος Μινχάουζεν και ο Πινόκιο τέτοια ψέματα δεν έχουν πει.
Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ότι κάθε είδους ατύχημα μπορεί να αποφευχθεί με την κατάλληλη προετοιμασία – πνευματική, όντας σε εγρήγορση (σαν video game όπως λέγαμε την προηγούμενη βδομάδα), αλλά και με την καθημερινή χρήση όλου του προστατευτικού εξοπλισμού (κράνους, μπουφάν, γαντιών, παντελονιού, μπότας, αερόσακου, χάντρας θαλασσιάς, κομποσκοινίου και λοιπών). Ε λοιπόν κάναμε λάθος.
“Γράψε για τις κοπέλες συνεπιβάτιδες στις μοτοσυκλέτες,” μου είπαν τα κορίτσια από το κομμωτήριο (που μου βάφουν τους κροτάφους γκρίζους για να δείχνω κουλ). “Γιατί να ανέβω στη μοτοσυκλέτα; Δώσε μου ένα καλό λόγο.” Έλα μου ντε. Ήθελα να τους πω για τα μεγάλα πλεονεκτήματα του να μετακινείσαι και να ταξιδεύεις με τη μοτοσυκλέτα.
«Καμία ιδέα για gasολογίες;» ρώτησα τον Χαρίλαο, το δεξί μας χέρι στο μαγαζί. «Ναι βέβαια, γράψε κάτι μετα-πασχαλινό.» Χμμμ, ωραία ιδέα, ας γράψουμε για αρνιά και διάφορα άλλα απρόοπτα.
«Θέλει συνέχεια το προηγούμενο άρθρο», μου είπε πρωί πρωί ο Χαρίλαος, το δεξί μας χέρι. «Για πες ρε Χάρη, για δώσε κι άλλο πόνο». «Να πούμε ότι δεν θα χρειάζεται αστυνομικός σε κάθε φανάρι και κάθε διασταύρωση, όλα θα γίνονται αυτόματα με την τεχνολογία.
Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που ωφελούν τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους.
Το να οδηγάς μόνος έχει μερικά πλεονεκτήματα. Πηγαίνεις με το ρυθμό σου χωρίς να σε παρασύρουν οι κάγκουρες που νομίζουν ότι σε κάθε στροφή τους παρακολουθεί scouter από την VR46 Academy για να τους πάρει στην ομάδα.
