Βγήκα προχθές το πρωί στην πρασιά μας, η οποία κοιτάει στον κεντρικό δρόμο, για να τοποθετήσω μία βαλίτσα σε μία μοτοσυκλέτα. Εκεί που βίδωνα το αριστερό μπράτσο της βάσης, ρίχνω μια ματιά στο δρόμο και βλέπω έναν τύπο με ένα παπί (δίτροχο, όχι πτηνό) να φοράει μία μάσκα. Χωρίς κράνος. Μου φάνηκε τελείως κουλό, αλλά συνέχισα την εγκατάσταση διότι από κουλά ο κόσμος είναι γεμάτος.
Το σωστό είναι να τα λέμε όλα. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι ως χώρα, γενικά, έχουμε τα μαύρα χάλια μας σε ό,τι αφορά την οδηγική μας συμπεριφορά. Είναι επίσης αλήθεια όμως ότι υπάρχουν και …χειρότερα. Αλήθεια.
Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής κατεβήκαμε οικογενειακώς για έναν περίπατο στο λιμάνι. Παλιότερα θα μετακινούμασταν με την μοτοσυκλέτα αλλά τον τελευταίο χρόνο, λόγω του μωρού (να μας ζήσει), κατεβαίνουμε με το (Γ)Atos (και ακούμε και 420 φορές το «έεεχω ένα μικράαακι, ελεφαντάααακι, 420 κιλά…», αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία).
Τις προηγούμενες φορές μιλήσαμε για το τι τρέλα κουβαλάνε οι περισσότεροι από αυτούς που πουλάνε μοτοσυκλέτες. Ασφαλώς υπάρχουν και αυτοί που πουλούν την αψεγάδιαστη-πολύ-καλύτερη-από-καινούργια μοτοσυκλέτα τους σε πολύ καλή τιμή, όμως αποτελούν εξαίρεση και κάνουν μπαμ από χιλιόμετρο. Φαίνεται στις φωτογραφίες τους, φαίνεται στον γραπτό και προφορικό τους λόγο... φαίνεται από παντού.
Αρκετές φορές σερφάρω στο ίντερνετ ψαρεύοντας ιδέες θέματος για αυτήν τη στήλη. Συνήθως χάνω το χρόνο μου γιατί οι περισσότερες ειδήσεις ή άρθρα είτε είναι τελείως απαράδεκτα, είτε δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός (ίσως) από αυτόν που το έγραψε. Κάποιες φορές όμως πετυχαίνω και διαμάντια, όπως το σημερινό που βρήκα στο αγγλικό περιοδικό μοτοσυκλέτας Visor Down.
Ο τίτλος είναι το συντομότερο ανέκδοτο όλων των εποχών. Ταιριάζει επίσης πολύ με το άλλο που λέει ότι «να οργανωθούμε γιατί έχω φάει πέντε και δεν έχω ρίξει κανένα». Γιατί τα λέμε αυτά; Διότι την προηγούμενη Κυριακή που πήγαμε τη βόλτα διακόσια μηχανάκια και τι δεν είδαμε πάλι... Έχει πολύ ενδιαφέρον το πως διαχειρίζεται ο καθένας τις καταστάσεις του.
“Σου έχω θέμα για το chillin” μου λένε. “Έλα ρε, για πες”. “Οδηγούν μηχανάκι μιλώντας με σφηνωμένο κινητό στο κράνος”. Άλλος: “Ανέβαινα στη δουλειά το πρωί και με προσπερνάει από εξωτερική πατητός ένας τύπου πατέρας, με το γιο του ξεκράνωτο πίσω, προφανώς για να προλάβει το δημοτικό που είχαν αργήσει. Να γράψεις να τον κάνεις ρόμπα μπας και βάλει μυαλό”. Άλλος: “Είδα ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά ανάμεσά τους, όλοι ξεκράνωτοι”.
Παιδιά αφήστε το. Ξεχάστε το σας λέω, δεν υπάρχει καμία σωτηρία, από πουθενά. Η μόνη ελπίδα θα μπορούσε να ήταν ένα περιπολικό και δύο μοτοσυκλέτες της τροχαίας σε ΚΑΘΕ φανάρι της χώρας, με πρόστιμα τετραψήφιων ποσών, αφαίρεση πινακίδας, διπλώματος, κινητού, ακινήτου, έργων τέχνης, καταθέσεων και λοιπών επενδύσεων στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο και στα νησιά Κέιμαν.
ριν από λίγο καιρό ξαναήρθε στο μαγαζί για να χαζέψει μπουφάν μοτοσυκλέτας, ένας πελάτης που είχε ψωνίσει από εμάς, στα σαράντα της κηδείας του Καποδίστρια, ένα ανοιχτό κράνος. Αν βλέπατε την κατάντια αυτού του καημένου του κράνους, θα βάζατε τα κλάματα από τα γέλια (ή τα γέλια από τα κλάματα).
«Ωραία, τη βγάλαμε και σήμερα», σκέφτηκε μέσα από το κράνος του ο φίλος μας ο Γιάννης ο Όμορφος (όχι ο Σερβετάς), καθώς επέστρεφε από την βόλτα του. Κάθε βδομάδα παίρνει το πολυβόλο του BMW S1000XR και κάνει μια πολύ (έως και πάρα πάρα πολύ) γρήγορη βόλτα μέχρι τα στροφιλίκια στο Μπαλί (Ρεθύμνου, όχι Ινδονησίας) και πίσω. Όπως κάθε φορά, λίγο πριν φτάσει στο σπίτι του ευλόγησε την τύχη του. Αμ δε. Στη μέση της εξόδου προς λεωφόρο Μουρνιών, άσπρο Citroen ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝΑΠΟΔΑ. Πάμε πάλι γιατί δεν καταλάβατε: ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝΑΠΟΔΑ για να μπει στην εθνική από την ΕΞΟΔΟ και ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ.
