Πόσο μεγαλειώδες μπορεί να είναι το συναίσθημα του να μοιράζεσαι μία απίστευτη μέρα και βόλτα με άλλα 400 (ναι, τετρακόσια) άτομα; Εάν δεν ήσασταν εκεί φροντίστε πάση θυσία να...
Στην εποχή που ζούμε, ό,τι δίνεις παίρνεις λένε. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, δεν λαμβάνεις τίποτα χωρίς αντάλλαγμα και τέτοια. Ευτυχώς μερικές φορές αυτά δεν ισχύουν και χάρη σε μερικές/ούς οραματιστές μερακλήδες...
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκεφθήκαμε την πολύ ωραία διήμερη εκδήλωση «Garage Days 2020”, την οποία έστησαν, με πολύ μεράκι και κόπο, ο Γιάννης με την παρέα του από τα «Κόκκινα Φεγγάρια». Μεταξύ άλλων είχε όμορφη καλτ ατμόσφαιρα, έκθεση με σπάνια mopeds, scooters, Caterham (!) και άλλα οχήματα – την παράσταση όμως έκλεψαν οι εξαιρετικοί ομιλητές με τα ενδιαφέροντα θέματα που ανέλυσαν στο κοινό.
Με αφορμή τη φοβερή και τρομερή, άκρως επιτυχημένη (και λίγα λέμε) βόλτα μας πριν δύο εβδομάδες που κόψαμε την πίτα με τα υπερτυχερά φλουριά, ας σχολιάσουμε λίγο τον εξοπλισμό που φορούσαν τουλάχιστον οι μισοί από τους τριακόσιους (όχι του Λεωνίδα), συν τις συνεπιβάτριές τους.
Γιατί η φετινή μοτοβόλτα, με αφορμή την κοπή της πίτας μας, ήταν η καλύτερη που έχει γίνει μέχρι τώρα; Αυτό αναρωτιόμουν πάνω στη μοτοσυκλέτα μου αργά το απόγευμα που επιστρέφαμε, γλυκά αποκαμωμένος από τη δημιουργική ένταση της ημέρας. Δεκάδες εικόνες έσκασαν στο μυαλό μου ως απάντηση, σαν δεκάδες κεράκια σε μια τούρτα από αυτά που σβήνεις και ανάβουν ξανά και ξανά μόνα τους.
Ο τίτλος είναι το συντομότερο ανέκδοτο όλων των εποχών. Ταιριάζει επίσης πολύ με το άλλο που λέει ότι «να οργανωθούμε γιατί έχω φάει πέντε και δεν έχω ρίξει κανένα». Γιατί τα λέμε αυτά; Διότι την προηγούμενη Κυριακή που πήγαμε τη βόλτα διακόσια μηχανάκια και τι δεν είδαμε πάλι... Έχει πολύ ενδιαφέρον το πως διαχειρίζεται ο καθένας τις καταστάσεις του.
Θυμάμαι ότι παλιότερα απέφευγα με πάθος τις μαζικές διοργανώσεις. Δεν πατούσα όπου μαζευόντουσαν πάνω από πέντε, ακόμα κι αν ήταν απολύτως γνωστοί. Ούτε οι λέσχες μου άρεσαν, ούτε οι πανελλήνιες συγκεντρώσεις, ούτε οι πολυπληθείς εκδρομές, ούτε τίποτα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εσάς έχετε την ίδια άποψη, και η αλήθεια είναι ότι έχετε καλούς λόγους: δεν σας αρέσει η ταλαιπωρία.
Κάθε δουλειά έχει τη φωτεινή πλευρά της, η οποία στα μάτια των απέξω την κάνει να φαίνεται ιδανική, έχει όμως πάντα και την αθέατη πλευρά που ξέρουν μόνο οι «από μέσα» και που αν την ήξεραν οι απέξω θα είχαν άλλη άποψη. Μόλις επέστρεψα ευτυχής από το φετινό Mega Test του ΜΟΤΟ – μία οδηγική πανδαισία στα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας, μέσα από απάτητα παρθένα μονοπάτια και πάνω στις καλύτερες και ακριβότερες μεγάλες On-Off που έχουν κατασκευαστεί ποτέ. Φαντάζει ιδανικό ε; Περίπου είναι…
Κάθε χρόνο, και επί ένα χρόνο, ανυπομονώ να έρθει ο Ιούνιος. Όπως τα παιδάκια τις αργίες, όπως τα γαϊδούρια τον Μάιο, όπως οι κοπέλες τον γάμο τους, έτσι κι εγώ μετράω τις μέρες αντίστροφα να έρθουν αυτές οι μέρες. Όχι επειδή έρχονται τα γενέθλιά μου και μου φέρνουν πλούσια δώρα (αν δεν ξέρετε τι να μου πάρετε ακόμα και ένα Ducati Multistrada μου αρκεί), ούτε επειδή ξεκινάμε τα μπάνια. Ο Ιούνης είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου διότι είναι η ώρα του Mega Test On-Off!
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες μοτοσυκλετιστών – οι Varaderάκηδες, οι BMWδόβιοι, οι κάγκουροι, οι εντουράδες, οι KTMάδες, οι Τσοπεράκηδες, οι παπόβιοι… Οι συμπαθέστεροι όμως όλων μακράν, είναι αναμφίβολα οι Κλασικοί. Δεν υπάρχει κανείς που να μην τους γουστάρει αυτούς του τύπους.
