Κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά χρίζει ιδιαίτερης σημασίας διότι μπορεί να μας γλυτώσει από βλακώδη ατυχήματα, είναι η σωστή ρύθμιση των καθρεφτών της μοτοσυκλέτας μας. Ασφαλώς ο καθένας έχει την προτίμησή του για το που θέλει να βλέπει, υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που πρέπει να έχετε υπόψη σας όταν τους ρυθμίζετε.
…ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Αυτό να θυμάσαι όταν οδηγείς το μηχανάκι σου και θα δεις ότι κάποια στιγμή θα σε σώσει από νεύρα, χρήματα, ανταλλακτικά, μπερδέματα με ασφάλειες, μπινελίκια, και άλλα όχι και τόσο ευχάριστα. Στην πραγματικότητα αυτό που πρέπει να θυμάσαι πάντα ό,τι κι αν οδηγείς, από ποδήλατο μέχρι F16, είναι ότι ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΣ, ΘΑ ΠΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΣ.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Αφορμή του πρώτου κειμένου του χρόνου είναι οι κουβέντες με μια φίλη μου που είχα να δω καιρό και τα τσούζαμε τις προάλλες. Αιτία, όμως, είναι όλοι αυτοί που συναναστρέφομαι και ασφαλώς, πρώτος και καλύτερος εγώ που το λέω, μπας και κάποια στιγμή το εμπεδώσω κιόλας.
Την προηγούμενη φορά σας είπα πώς πετάχτηκε ο χάρος μεταμφιεσμένος από ένα στενό με γιγάντιο STOP και παραλίγο να με απογειώσει, καθώς και το πως αυτό με έκανε να ξαναθυμηθώ ότι πρέπει να οδηγώ σαν όλοι αυτοί εκεί έξω να θέλουν να με βγάλουν από τη μέση. Σκέφτηκα κι άλλα όμως. Κατ’ αρχάς ότι η οδήγηση μοτοσυκλέτας είναι ένας συνδυασμός επιδεξιότητας και αντίληψης – δύο ικανοτήτων που πρέπει να εξελίσσονται διαρκώς.
Όλα τα αστεία, οι ιστορίες, τα καμώματα, τα τερτίπια και οι “περιπέτειες” των εκατό φεύγα ατόμων που ήρθαν στη φετινή βόλτα μας, γεμίζουν ένα μεγάλο τόμο Πάπυρο Λαρούς Μπριτάνικα, όπου αν διάβαζε θα γελούσε και ο κάθε πικραμένος. Δύο θέματα όμως μου έρχονται έντονα στο μυαλό όποτε ανατρέχω σ’ εκείνη τη θρυλική Κυριακή.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Μπαίνει το παλικάρι στο μαγαζί, λεβέντης ντελικανής. Αγοράζει καινούργια γάντια, τα φοράει, βάζει το κράνος στον αγκώνα για να μην χαλάσει το άλουστο λαδωμένο και αχτένιστο μαλλί, καβαλάει το εξακοσάρι Φέηζέρ του και κάνει χολιγουντιανή αναστροφή γλυτώνοντας ως άλλος Τσάκι Τσαν το αστικό λεωφορείο από τη μία και ένα καινούργιο όπα, όπα, το χάη λουξ Τογιότα από την άλλη. Στο καπάκι τραβάει και δύο μπαντιλίκια και γκντουπ!
Έχει πλάκα το πόσο μοιάζουμε σε γενικές γραμμές τα αρσενικά μεταξύ μας. Ώρες ώρες είναι σα να μας έχει κάποιος αντιγράψει με καρμπόν. Για παράδειγμα όλοι είμαστε λίγο εγωιστάκια, θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι στα πάντα, να μη μας ξεπερνάει κανείς πουθενά. Κι όταν μας λένε την προφανή αλήθεια, ότι δεν είμαστε δηλαδή καλοί σε όλα, αισθανόμαστε μηδενικά, σκουπίδια και τα παίρνουμε στο κρανίο.
Ε αυτό δεν εξαναγίνηκε! Ή μάλλον έχει ξαναγίνει αλλά δεν μπορούμε ρε φίλε, κάθε φορά που το βλέπουμε δακρύζουμε από τα γέλια. Μετά αναρωτιόμαστε τις ίδιες απορίες και στο τέλος πάντα τους λυπόμαστε γιατί ξέρουμε την κατάληξη…
_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #513 | ΠΟΤΕ ΠΤΩΣΗ ΞΑΝΑ (2)")
