Καθώς ερχόμουν προχθές το πρωί στο μαγαζί όπως κάθε μέρα με τη μοτοσυκλέτα, είδα με έκπληξη να έχουν φρεσκάρει αποβραδίς τις άσπρες διαχωριστικές γραμμές. «Τι ωραία», σκέφτηκα, «καιρός ήταν γιατί δε φαινόταν τίποτα». Για να αποφύγω την κίνηση και τα φανάρια περνάω από κάτι έρημα στενά και είδα ότι είχαν βάψει τις διαγραμμίσεις και σ’ αυτά. Μάλιστα είχαν γράψει και ένα γιγάντιο STOP παχιά υπογραμμισμένο σε μια μεγάλη διασταύρωση τρία τετράγωνα παρακάτω, εκεί όπου ακριβώς έπρεπε για να σταματήσω για τους κάθετα διερχόμενους. «Μωρέ μπράβο.» Λίγα μέτρα πριν, χάιδεψα τη μανέτα του μπροστινού φρένου – όταν λέω χάδι, εννοώ όπως θα χάιδευες το κεφάλι ενός νεογέννητου κουταβιού. Μόλις ο μπροστινός τροχός πέρασε πάνω από την άσπρη υπογράμμιση έφαγε ένα μπλοκάρισμα που ήταν το μισό πολύ του. «Γουότ δε φακ?» Χάνω το μπροστινό αλλά ευτυχώς γλίστρησε ελάχιστους πόντους και έτσι δεν αγόρασα το οικοπεδάκι στην πόλη, αν και σε εξοχική περιοχή.
Ρε αναίσχυντα τραγικά ζωντόβολα το κέρατό σας το βερνικωμένο, εσείς που εφευρίσκετε τη χημική άσπρη ουσία στα εργαστήρια αλλά κι εσείς που τη στρώνετε, πάτε από άλλους δρόμους; Τα παιδιά σας και τα ανίψια σας με τα μηχανάκια δε θα φρενάρουν πάνω σ’ αυτές τις γραμμές; Αν όταν είναι στεγνός ο δρόμος το πέρασμα από πάνω τους είναι κίνδυνος θάνατος, όταν βρέξει τι θα γίνει; Είτε προφανώς γνωρίζετε ότι αυτό το «ειδικό» ανακλαστικό χρώμα είναι επικίνδυνο αλλά είναι φθηνό και δε σας καίγεται καρφάκι αφού η δουλειά «φαίνεται», είτε λόγω χαζομάρας δεν καταλαβαίνετε τι προκαλείτε. Πραγματικά δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο από τα δύο…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 7/4/2016
