Δεν λέμε, ωραίο πράμα η μοτοσυκλέτα και αυτή η αίσθηση που σου δίνει – σε κάνει να νιώθεις ένας μικρός μάγος πάνω σε μία μαγική σκούπα. Όμως βρε παιδί μου έχει και μερικά σπαστικά που πάνε πακέτο.
Εδώ και λίγες εβδομάδες κυκλοφορώ χωρίς να οπλοφορώ, με ένα παπάκι Honda C-90 GLX, του 1991. Μου το δάνεισε ένας καλός φίλος για μερικούς μήνες (ευχαριστώ Πέτρο), μέχρι να βγει από τον πλαστικό χειρούργο το Fazer μου.
Αυτό που ακούμε τελευταία είναι η απορία πολλών για την συμπεριφορά των ελαστικών τους. “Ρε παιδιά βάζω καινούργιο πίσω λάστιχο, γιαπωνέζικο, επώνυμο, και κρατάει σαν τσίχλα. Ούτε κουνιέται το μηχανάκι, δεν γλιστράει με τίποτα. Μετά από δυο τρεις μήνες όμως χορεύει καρσιλαμά με το παραμικρό άνοιγμα του γκαζιού, δεν τολμάω να το γείρω γιατί φοβάμαι μην πέσω. Πώς γίνεται αυτό;” Όλα έχουν την εξήγησή τους.
Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε για μία από τις κυριότερες αλλά και υποβαθμισμένες αιτίες βρόντων, το «άγχος του κυνηγιού των κολλητών που πάνε χωρίς αύριο». Σήμερα όμως θα πούμε για την απολύτως σημαντικότερη, η οποία κατά τη γνώμη μας είναι η απόλυτη άγνοια ακόμα και των βασικών κανόνων ασφαλούς οδήγησης.
Μία από τις σημαντικότερες αιτίες μπίστων, (μαζί με την άγνοια των βασικών αρχών ασφαλούς οδήγησης για την οποία θα γράψουμε την επόμενη φορά), θεωρώ ότι είναι το άγχος του κυνηγιού των προπορευόμενων. Είναι, επίσης, η πιο υποβαθμισμένη αιτία – σπάνια κάποιος θα παραδεχτεί ότι αγχώνεται να μη μείνει πίσω και τον κοροϊδεύουν. Τι άντρες είμαστε εμείς;
Μπαίνει χθες το πρωί τύπος στο μαγαζί για να χαζέψει ρούχα και αξεσουάρ. Προτιμούμε αυτούς που ψωνίζουν, αλλά και αυτοί που χαζεύουν μας αρέσουν γιατί χαζεύεις μία, χαζεύεις δύο, πού θα πάει, θα το πάρεις.
“Σου έχω θέμα για το chillin” μου λένε. “Έλα ρε, για πες”. “Οδηγούν μηχανάκι μιλώντας με σφηνωμένο κινητό στο κράνος”. Άλλος: “Ανέβαινα στη δουλειά το πρωί και με προσπερνάει από εξωτερική πατητός ένας τύπου πατέρας, με το γιο του ξεκράνωτο πίσω, προφανώς για να προλάβει το δημοτικό που είχαν αργήσει. Να γράψεις να τον κάνεις ρόμπα μπας και βάλει μυαλό”. Άλλος: “Είδα ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά ανάμεσά τους, όλοι ξεκράνωτοι”.
Παιδιά αφήστε το. Ξεχάστε το σας λέω, δεν υπάρχει καμία σωτηρία, από πουθενά. Η μόνη ελπίδα θα μπορούσε να ήταν ένα περιπολικό και δύο μοτοσυκλέτες της τροχαίας σε ΚΑΘΕ φανάρι της χώρας, με πρόστιμα τετραψήφιων ποσών, αφαίρεση πινακίδας, διπλώματος, κινητού, ακινήτου, έργων τέχνης, καταθέσεων και λοιπών επενδύσεων στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο και στα νησιά Κέιμαν.
Τελικά κάποιος γκαντέμης, γρουσούζης, τραγί, έκανε το βουντού του και τα κατάφερε: έπεσα ακριβώς την ίδια μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο με τις τεχνικές μου για το πώς να μην πέφτουμε. Συνέβη επιστρέφοντας από την τράπεζα και φυσικά στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης με φουλ πεζούς ώστε να γίνω τελείως ρόμπα.
GASΟΛΟΓΙΕΣ #659 | ΑΛΕΡΤΟΣ
Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου 2020
Τις προάλλες έπεσε ο Γιάννης με το Ducati του, μέσα στην πόλη. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, αν και μια εβδομάδα μετά, ως συνεπιβάτης στο παπί που οδηγούσε η γυναίκα του, χτύπησε ελαφρά το γόνατό του σε μία πόρτα ταξί που άνοιξε ξαφνικά. Ρε γαμώτο, σκέφτηκα, έχω να πέσω πολύ καιρό και μάλλον πλησιάζει η ώρα μου.
