Μία από τις σημαντικότερες αιτίες μπίστων, (μαζί με την άγνοια των βασικών αρχών ασφαλούς οδήγησης για την οποία θα γράψουμε την επόμενη φορά), θεωρώ ότι είναι το άγχος του κυνηγιού των προπορευόμενων. Είναι, επίσης, η πιο υποβαθμισμένη αιτία – σπάνια κάποιος θα παραδεχτεί ότι αγχώνεται να μη μείνει πίσω και τον κοροϊδεύουν. Τι άντρες είμαστε εμείς;
Μου ξαναθύμισε το άγχος αυτό ένα παλικάρι που ήρθε προχθές να πάρει γάντια, λέγοντάς μου ότι πάει βόλτα παρέα με δύο αδέρφια, γνωστά μουρλοκομεία. «Είσαι τρελός; Προσπαθείς να τους ακολουθήσεις; Αυτοί πάνε χωρίς αύριο.» «Το ξέρω, την τελευταία φορά αγχώθηκα πάρα πολύ και έμεινα πίσω πηγαίνοντας με τον ρυθμό μου». Πάλι καλά που το κατάλαβε «την τελευταία φορά» γιατί φαντάζομαι πόσο οριακά οδηγούσε τις προηγούμενες φορές.
Ακούστε να δείτε πως έχει το πράμα: Πάντα υπάρχει κάποιος γρηγορότερος. Όσο καλός κι αν είσαι, πάντα υπάρχει ο καλύτερος και αν πας να τον ακολουθήσεις απλώς θα φας τα μούτρα σου. Τόσο απλά. Φανταστείτε ότι ακόμα και στα Mega Test του ΜΟΤΟ που πάμε παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια, παρόλο που παίζουμε τις «κοντρίτσες» μας σε άσφαλτο και χώμα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν γίνεται να πάμε το ίδιο γρήγορα όλοι. Δεν μπορώ να φτάσω τον Φελούκα για παράδειγμα, ο οποίος οδηγεί πέντε τουλάχιστον ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, τα τελευταία δέκα χρόνια. Ούτε αυτός μπορούσε να ακολουθήσει τον νεοζηλανδό καθηγητή του εντούρο και νικητή του Romaniacs Red Bull, Chris Birsch, ο οποίος οδηγεί σαν εξωγήινος. Τι να κάνουμε, παλιοζωή. Πηγαίνετε όπως μπορείτε, χαλαρά, το πολύ μέχρι το 70% των ικανοτήτων σας. Μόνο έτσι είναι απολαυστικές και ασφαλείς οι μοτοσυκλέτες.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 7/11/2018
