Τις προάλλες έπεσε ο Γιάννης με το Ducati του, μέσα στην πόλη. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, αν και μια εβδομάδα μετά, ως συνεπιβάτης στο παπί που οδηγούσε η γυναίκα του, χτύπησε ελαφρά το γόνατό του σε μία πόρτα ταξί που άνοιξε ξαφνικά. Ρε γαμώτο, σκέφτηκα, έχω να πέσω πολύ καιρό και μάλλον πλησιάζει η ώρα μου. Όπως ξέρετε, είναι στατιστικά επιβεβαιωμένο από την Εποχή του Σιδήρου ότι όλοι οι μοτοσυκλετιστές πέφτουμε περίπου κάθε 15.000 χιλιόμετρα – κι εγώ τα έχω περάσει κατά πολύ. Έρχεται η ώρα μου; Ανακάλυψα ένα τρόπο που ίσως καθυστερήσει πολύ την επικείμενη σαβούρδα και λέω να τον μοιραστώ μαζί σας. Δωρεάν.
Με το που ανέβω στη μοτοσυκλέτα ή στο μηχανάκι σκέφτομαι κατευθείαν “σήμερα είναι να μου την πέσουν και να πέσω αλλά θα δεν θα τα καταφέρουν. Θα αντισταθώ!” Τώρα σα να ακούω κάποιους εκεί πίσω στη γαλαρία να το γιουχάρουν (στάνταρ ο ένας είναι κτηνίατρος στο Ρέθυμνο), και να λένε όξω γρίπη από την παράγκα και κάτι τέτοια, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δουλεύει (μέχρι τώρα δηλαδή). Με το που το πω, αμέσως τα δάχτυλά μου αγκαλιάζουν υποσυνείδητα τις μανέτες για να είμαι πιο έτοιμος να φρενάρω γρηγορότερα. Ρίχνω περιφερειακές ματιές σε ΚΑΘΕ παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπας και ανοίξει καμιά πόρτα ή πάει να ξεπαρκάρει και με κάνει σούπερμαν. Βλέπω μπροστά από τα αστικά λεωφορεία, πάω μακριά από τα ταξί, αποφεύγω τις σφήνες (και τις σφήκες), προσέχω σε όλα τα ΣΤΟΠ των ΑΛΛΩΝ. Είμαι στην τσίτα συνεχώς και πάω στο μαγαζί ήδη κουρασμένος αλλά ως τώρα όλα καλά. Λέτε να τη γλιτώσουμε;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 5/10/2018
