Αυτό που ακούμε τελευταία είναι η απορία πολλών για την συμπεριφορά των ελαστικών τους. “Ρε παιδιά βάζω καινούργιο πίσω λάστιχο, γιαπωνέζικο, επώνυμο, και κρατάει σαν τσίχλα. Ούτε κουνιέται το μηχανάκι, δεν γλιστράει με τίποτα. Μετά από δυο τρεις μήνες όμως χορεύει καρσιλαμά με το παραμικρό άνοιγμα του γκαζιού, δεν τολμάω να το γείρω γιατί φοβάμαι μην πέσω. Πώς γίνεται αυτό;” Όλα έχουν την εξήγησή τους.
Οι κατασκευαστές ελαστικών σχεδιάζουν τα λάστιχά τους για πολιτισμένες χώρες και όχι για την Ζιμπάμπουε τη δική μας – και συγγνώμη στη Ζιμπάμπουε γιατί έχει μερικούς καλύτερους δρόμους από εμάς. Σ’ αυτές τις πολιτισμένες χώρες, λοιπόν, η άσφαλτος είναι πολύ τραχιά και εκτός του ότι κρατάει απίστευτα, τρώει το πέλμα του ελαστικού και το διατηρεί συνεχώς μαύρο και μαλακό. Εδώ όμως, σ’ αυτούς τους ελεεινούς, άθλιους, γυαλισμένους “δρόμους” το ελαστικό δεν τρώγεται καθόλου. Τίποτα, νάθινγκ, νάδα, μηδέν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μαζεύεται κι επάνω στο πέλμα όλη η γλίτσα, τα σκουπίδια, τα πετρέλαια, τα λάδια, η σκόνη και ό,τι άλλο υπάρχει στην επιφάνεια του δρόμου. Τα ελαστικά στην Ελλάδα “ψωριάζουν” (οι ρυτίδες ανάμεσα στα αυλάκια), πολύ πριν φαγωθούν. Μην υποτιμάτε αυτές τις ρυτίδες, γιατί στο πρώτο φρενάρισμα πανικού θα το χάσετε το μπροστινό χωρίς να το καταλάβετε. Μία καλή ιδέα είναι να πηγαίνετε καμιά βόλτα πού και πού σ’ αυτούς τους ελάχιστους καινούργιους δρόμους που έχουμε, για ένα φρεσκάρισμα των ελαστικών. Αν παράλληλα τσεκάρετε τουλάχιστον δύο φορές το μήνα τις πιέσεις και τα διατηρείτε όσο μπορείτε μακριά από τον ήλιο, τότε θα έχετε αξιοπρεπές κράτημα με μέγιστη διάρκεια.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 21/11/2018
