Εδώ και λίγες εβδομάδες κυκλοφορώ χωρίς να οπλοφορώ, με ένα παπάκι Honda C-90 GLX, του 1991. Μου το δάνεισε ένας καλός φίλος για μερικούς μήνες (ευχαριστώ Πέτρο), μέχρι να βγει από τον πλαστικό χειρούργο το Fazer μου. Δεκαεννιά χρόνια είναι αυτά, ένα αισθητικό λίφτινγκ το χρειάζεται – μια λιποαναρρόφηση, λίγο κολαγόνο, μανικιούρ, πεντικιούρ, βάψιμο, και θα γίνει πάλι βιτρίνας αλλά θα πάρει καιρό. Πώς είναι να επιστρέφεις στα παλιά, πέφτοντας από τα 600 κυβικά και τα 85 άλογα στα 90 και τα 8;
Δεν θα σας πω για τις τεχνικές διαφορές, όπως ότι δεν στρίβει, δεν φρενάρει, ή ότι για να κάνεις μία προσπέραση πρέπει να έχεις καταστρώσει πανέξυπνο και πονηρό πλάνο πολλή ώρα πριν. Θα σας πω πώς με κάνει να νιώθω. Καταρχάς, με γυρνάει σε μία καταπληκτική περίοδο της ζωής μου, στο Λύκειο – αρκετά χρόνια πριν. Κάθε πρωί που το καβαλάω χαμογελάω γιατί την τρίτη ώρα θα κάνω κοπάνα την ώρα των θρησκευτικών και θα πάω για μπιλιάρδο με τον Μυλού. Δεν θα σπάσει, δεν θα χαλάσει, και με πέντε ευρώ θα κάνω 120 χιλιόμετρα.
Επίσης έμαθα κάτι που τότε δυστυχώς δεν ήξερα. Θεωρούσα ότι με περιόριζε, ότι έπρεπε αναγκαστικά να μετακινούμαι εντός πόλης και στα κοντινά πέριξ. Τώρα ξέρω ότι μπορώ και θα μπορούσα να πάω παντού. Εντός της χώρας ή εκτός, με μόνο όπλο λίγη υπομονή, η οποία είναι μέγιστη αρετή. Αν είχαμε όλοι παπάκια ο κόσμος θα ήταν πιο χαρούμενος, πιο χαμογελαστός, με λιγότερο άγχος και λιγότερα προβλήματα υγείας. Μήπως να το σκεφτούμε καλύτερα;
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 28/11/2018
