Μπαίνει χθες το πρωί τύπος στο μαγαζί για να χαζέψει ρούχα και αξεσουάρ. Προτιμούμε αυτούς που ψωνίζουν, αλλά και αυτοί που χαζεύουν μας αρέσουν γιατί χαζεύεις μία, χαζεύεις δύο, πού θα πάει, θα το πάρεις. Ο κύριος λοιπόν είναι πασιφανώς τουρίστας – άσπρα μαλλιά, άσπρο μουστάκι και δέρμα κόκκινο στο χρώμα του βρασμένου αστακού από την ηλιοθεραπεία. «Αν χρειάζεστε βοήθεια με κάτι ή έχετε κάποια ερώτηση να μου πείτε», του είπα με άψογη οξφορδιανή-κισσαμίτικη προφορά. «Ευχαριστώ, απλώς θα ρίξω μια ματιά σε όλα τα προϊόντα σας αν δεν σας πειράζει». Συνεχίζω λοιπόν τις παραγγελίες μου στον υπολογιστή, και βλέπω τον παππού τον εγγλέζο να κοιτάει ένα ένα ΟΛΑ τα ρούχα του μαγαζιού. Τα βγάζει από εκεί που κρέμονται, τα κρατάει ψηλά, τα κοιτάει και τα ξανακρεμάει. «Όλα οκ μάστορα; Everything ok sir?» “Yes, efkaristo”.
Κάποια φάση, ώρα μετά, τον βλέπω να βγάζει από την έκθεση μία μπότα τουρισμού και να την βάζει. Σηκώνομαι, τον ρωτάω αν είναι σωστό το νούμερο ή αν θέλει άλλο, όχι λέει μια χαρά είναι. «Αν φοράτε λεπτή κάλτσα να σας δώσω αν θέλετε μία πιο χοντρή για να βεβαιωθείτε για το νούμερο». «Μα δεν φοράω κάλτσες!» Παιδιά, του βγάζω την μπότα και τα μάτια μου δάκρυσαν από την μπόχα. Μην ανησυχείτε, στον κλίβανο τις βάλαμε και τις χαρίσαμε. Αλλά σας παρακαλούμε, αν έχετε την καλοσύνη, να κάνετε τουλάχιστον ένα μπανάκι τη βδομάδα (Τετάρτη καλύτερα) και να μας έρχεστε κούκλοι. Όχι μετά το κομμωτήριο γιατί θα γεμίσετε τα κράνη τρίχες και θα σας δώσουμε κουκούλα και θα σας κακοφανεί. Και με καλτσούλες εε;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 31/10/2018
