Τελικά κάποιος γκαντέμης, γρουσούζης, τραγί, έκανε το βουντού του και τα κατάφερε: έπεσα ακριβώς την ίδια μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο με τις τεχνικές μου για το πώς να μην πέφτουμε. Συνέβη επιστρέφοντας από την τράπεζα και φυσικά στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης με φουλ πεζούς ώστε να γίνω τελείως ρόμπα. Προσπέρασα ένα ταξί με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 35 χιλιομέτρων και στρίβοντας ελαφρώς αριστερά για να περάσω ένα Lancia που οδηγούσε μια συμπαθητική κοπέλα, το μονάκριβό μου Fazer έχασε το μπροστινό και βρέθηκα φαρδύς πλατύς κάτω, διερωτώμενος «what the duck», ή αλλιώς «τι στην ευχή;» Καθώς έσκυβα να το σηκώσω μαζί με έναν φίλο που περνούσε (ευχαριστώ Γιώργο), είδα δύο κηλίδες λάδι στην άσφαλτο. Τελικά ναι, έκανα λάθος, δεν μπορούν να προβλεφθούν όλα. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν θα στην κοπανήσει κάποιος από πίσω ενώ περιμένεις στο κόκκινο φανάρι, ούτε αν αυτά τα νερά στο δρόμο είναι όντως νερά, σαπουνόνερα ή λάδια.
Η μία επιλογή είναι να κάτσεις σπίτι στα αυγά σου, να μπαίνεις στη μπανιέρα με λαστιχένια παπουτσάκια για να μη γλιστρήσεις και φας ξεγυρισμένο βρόντο, να τα τρως όλα βραστά μην πάθεις καμιά δηλητηρίαση και να μπαίνεις σε θάλαμο με οξυγόνο για να μειώσεις τις ρυτίδες. Αλλά αυτή η επιλογή δεν έχει πολλή πλάκα. Η δεύτερη που έχει και το περισσότερο ενδιαφέρον, είναι να απολαμβάνουμε τη ζωή μας μαζί με τους κίνδυνους που ενδεχομένως κρύβει. Και με αεροπλάνα να ταξιδεύουμε, και μηχανάκια να οδηγάμε, και στη μπανιέρα να μπαίνουμε. Διότι το νόημα της ζωής είναι το ΝΑ ΤΗ ΖΕΙΣ. Έτσι δεν είναι;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 10/10/2018
