“Σου έχω θέμα για το chillin” μου λένε. “Έλα ρε, για πες”. “Οδηγούν μηχανάκι μιλώντας με σφηνωμένο κινητό στο κράνος”. Άλλος: “Ανέβαινα στη δουλειά το πρωί και με προσπερνάει από εξωτερική πατητός ένας τύπου πατέρας, με το γιο του ξεκράνωτο πίσω, προφανώς για να προλάβει το δημοτικό που είχαν αργήσει. Να γράψεις να τον κάνεις ρόμπα μπας και βάλει μυαλό”. Άλλος: “Είδα ένα ζευγάρι με τα δύο παιδιά ανάμεσά τους, όλοι ξεκράνωτοι”.
Όχι, δεν πρόκειται να ξαναγράψουμε για αυτούς. Μας πήρε κάμποσα χρόνια για να καταλάβουμε ότι αυτοί δεν χαμπαριάζουν τίποτα. Ο απρόσωπος λόγος και η γραφή περνάει από πάνω τους για λίγα δευτερόλεπτα, συμφωνούν σε όλα, τα ξέρουν (αλήθεια λένε), και ξανά μανά τα ίδια. Αυτού του είδους οι άνθρωποι, άντρες γυναίκες δεν έχει διαφορά, συμπεριφέρονται με την ίδια επιπολαιότητα σε όλα: στις φιλικές και ερωτικές τους σχέσεις, στην οδήγηση, στα χόμπι τους, στα παιδιά τους, στους γονείς τους, στους σερβιτόρους.
Αν σχετίζεστε με κάποιον τέτοιο βάλτε καλά αθλητικά και τρέξτε μακριά όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Δεν μπορεί να τους αλλάξει κανείς εκτός από τον ίδιο τον εαυτό τους. Και βέβαια κανένας τους δεν υποπτεύεται ότι κάτι πάει λάθος , τα φορτώνουν όλα στους άλλους – φταίει το κράτος, η άδικη κοινωνία, οι άλλοι που δεν τους καταλαβαίνουν ποτέ, εσύ κατά κύριο λόγο… Κατά βάθος δεν φταίνε ούτε οι ίδιοι, αλλά ούτε ψυχολόγοι είμαστε, ούτε τα απωθημένα τους είμαστε υποχρεωμένοι να φορτωθούμε. Τα γεγονότα που τους συμβαίνουν όμως, θα τους στρώσουν θέλοντας και μη. Με τη ρώσικη ρουλέτα δεν κερδίζεις πάντα. Τι να κάνουμε, παλιοζωή.
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 24/10/2018
