Ε αυτό δεν εξαναγίνηκε! Ή μάλλον έχει ξαναγίνει αλλά δεν μπορούμε ρε φίλε, κάθε φορά που το βλέπουμε δακρύζουμε από τα γέλια. Μετά αναρωτιόμαστε τις ίδιες απορίες και στο τέλος πάντα τους λυπόμαστε γιατί ξέρουμε την κατάληξη…
Εντάξει, τά ‘χουμε ματαξαναπεί για το καλοκαίρι, κάνει πολύ ζέστη, το μαλλί θα γίνει σκ@τ@, ιδρώτας, ταλαιπωρία, άντε έχεις μια (πολύ κακή) δικαιολογία. Τον χειμώνα όμως, το κέρατό μου δηλαδή, θα ήθελα να σταματήσω όλους αυτούς έναν ένα στο δρόμο και να τους ρωτήσω ξεχωριστά μπας και βγάλουμε μετά από τόσα χρόνια μία άκρη. “Γιατί ρε φιλαράκι κυκλοφορείς με τον σκούφο αφού φαίνεται καθαρά ότι έχεις δαγκώσει την απαυτώνη σου; ” Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Τα μάτια τους τρέχουν ποτάμια και είναι κατακόκκινα – για να δουν αναγκαστικά τα κλείνουν μπουρμπουλωτά, στο σχήμα των κινέζικων. Η μύτη κατακόκκινη με τη μύξα να τρέχει και να παγώνει σχηματίζοντας αξιοθέατους σταλακτίτες. Τα μάγουλα είναι καταπαγωμένα ενώ τα αυτιά εάν τους κάνεις ντιιιιιιν με τα δάχτυλα θα πέσουν. Ακόμα και οι τρίχες της μύτης τους έχουν γίνει καύκαλα από το κρύο και παρόλα αυτά αρνούνται πεισματικά να φορέσουν κράνος. Όπως σας είπαμε, στην αρχή γελάμε και τους χαζεύουμε όμως μετά στεναχωριόμαστε γι’ αυτούς. Κάποιοι πρώην τέτοιοι είναι πελάτες και φίλοι μας και ξέρουμε από πρώτο χέρι τι τραβάνε: χρόνιες, αθεράπευτες πλέον, ιγμορίτιδες απ’ αυτές που γυρνάνε σε ημικρανίες, άσθματα και βρογχίτιδες, όλα χρόνια και βασανιστικά. Για μερικούς χειμώνες απερισκεψίας, θα ταλαιπωρούνται μια ζωή με πόνους και φάρμακα. Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος – γιατί;;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 17/1/2013
