Έχει πλάκα το πόσο μοιάζουμε σε γενικές γραμμές τα αρσενικά μεταξύ μας. Ώρες ώρες είναι σα να μας έχει κάποιος αντιγράψει με καρμπόν. Για παράδειγμα όλοι είμαστε λίγο εγωιστάκια, θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι στα πάντα, να μη μας ξεπερνάει κανείς πουθενά. Κι όταν μας λένε την προφανή αλήθεια, ότι δεν είμαστε δηλαδή καλοί σε όλα, αισθανόμαστε μηδενικά, σκουπίδια και τα παίρνουμε στο κρανίο.
Το ίδιο και με τη μοτοσυκλέτα. Κάποιοι ξέρουμε ότι δεν είμαστε και τόσο καλοί, ότι δεν έχουμε εμπειρία και γνώσεις, ότι δεν έχουμε τόσο ταλέντο ρε παιδί μου. Παρόλα αυτά όμως στη βόλτα με την παρέα δεν θέλουμε να μας αφήνουν πίσω τελευταίους και καταϊδρωμένους. Κι εκεί, ζοριζόμαστε πάνω από τα όριά μας για να τους φτάσουμε τους “γρήγορους ”και να μην “ξεφτιλιστούμε.” Κι αυτή είναι η πιο συνηθισμένη αιτία ενός καλού βρόντου. Το να μένεις στο τέλος δεν είναι καθόλου κακό, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είσαι αγχωμένος, χαζεύεις τη βόλτα, το τοπίο, τις στιγμές σου πάνω σε ένα υπέροχο όχημα. Το να σε χαλάει όμως και παράλληλα να μη θέλεις να γίνεις καλύτερος, είναι αυτό που μας παραξενεύει. Αυτό που βλέπουμε στις βόλτες μας είναι οι ίδιοι άνθρωποι να κάνουν τα ίδια λάθη με αποτέλεσμα να πηγαίνουν θλιβερά ΑΡΓΑ και να ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Είναι τόσο εύκολο το να μάθουν να πηγαίνουν πιο ΓΡΗΓΟΡΑ και με περισσότερη ΑΣΦΑΛΕΙΑ, που φοβόμαστε ότι όταν το αντιληφθούν θα βάλουν τα κλάματα για την χαρά που έχαναν τόσα χρόνια. Οι πηγές γνώσης ανεξάντλητες, ελάτε να σας βοηθήσουμε να τις βρείτε…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 31/1/2013
