Μπαίνω στην τράπεζα τις προάλλες και η καταπληκτική μας ταμίας δεν φαίνεται στα κέφια της. “Πώς να είμαι,” μου λέει, “με αυτή τη βροχή δεν μπορώ να πάω πουθενά!” Τι μου πυροδότησε με εκείνα τα λόγια, μπορείτε να φανταστείτε. Καταρχήν, όλους τους ζαχαρομπεμπέδες που με τα πρωτοβρόχια κλειδώνουν μοτοσυκλέτες στα γκαράζ, συνδέουν μπαταρίες με συντηρητές-φορτιστές και τις αφήνουν σαν αρκούδες σε χειμερία νάρκη μέχρι την άνοιξη.
Την προηγούμενη βδομάδα αναλύσαμε τι εστί κάγκουρας (και καγκουρογκόμενα). Παπιά καραφτιαγμένα, αυτοκίνητα τούμπανα, ηχορύπανση κάργα, βλέμμα “απαυτώνω και δέρνω”. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εις τους αιώνας των αιώνων – όχι αμήν. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι.
Πριν από λίγες βδομάδες αναρωτιόμασταν στο μαγαζί αν υπάρχουν ακόμα καλοί κάγκουρες. Τι είναι όμως ο “κάγκουρας” (ή και “καγκούρι”); Καλά, όλοι τους ξέρετε, απλώς δεν γνωρίζατε ότι τους αποκαλούν έτσι. Είναι αυτοί οι οδηγοί αυτοκινήτων ή αναβάτες μοτοσυκλετών που παρεμβαίνουν στην εμφάνιση και τα μηχανικά μέρη του αυτοκινήτου με αμφίβολης αισθητικής “βελτιώσεις”.
Είχες δώσει πριν από καιρό χρήματα αρκετά για αδιάβροχο μπουφάν και παπούτσια, όμως με τον καιρό δεν είναι πια αδιάβροχα και στην πρώτη μπόρα από τις μπότες βγαίνουν μπακαλιαράκια. Έκανες και την πατάτα να βάλεις το μπουφάν στο πλυντήριο και έγινε η μεμβράνη αδιαβροχοποίησης μαντάρα. Και τι κάνεις τώρα, τα πετάς; Όχι βέβαια. Εκμεταλλεύεσαι την τεχνολογία.
Κάθε βδομάδα που στέλνουμε το αρθράκι μας στα παιδιά της Chill In, σκεφτόμαστε “άντε να δούμε τι θα γράψουμε την επόμενη φορά”. Αυτή τη φορά μερικές κατακαημένες παντέρημες σκουριασμένες αλυσίδες μας ικέτευσαν να γράψουμε κάτι γι’ αυτές γιατί τα έχουν δει όλα τώρα το χειμώνα.
Τι μπελάς κι αυτές οι ζελατίνες των κρανών, ειδικά σε μεγάλα ταξίδια. Βάζεις τη διάφανη και αν βγάλει ήλιο ή στραβώνεσαι ή μπαινοβγάζεις τα γυαλιά σου. Αν κρατάς μόνο τη σκούρα φιμέ για να είσαι σούπερ στον ήλιο, μόλις συννεφιάσει ή, ακόμα χειρότερα, βραδιάσει, παίζεις την τυφλόμυγα.
Παρατηρώντας την υπεραυξημένη ζήτηση των αδιάβροχων αυτή την εποχή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι αναβάτες (και αναβάτριες ε;) δεν θα μασήσουν με τη βροχή φέτος και θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα μηχανάκια τους το χειμώνα.
Ό,τι δουλειά κι αν κάνετε, δεν μπορεί, παράξενοι πελάτες θα σας έχουν τύχει. Από αυτούς που τους βλέπεις να μπαίνουν και σε πιάνει η καρδιά σου, αναστενάζοντας από μέσα σου ένα βαρύ “ωωωχ!” που μεταμορφώνεται σε άγχος που σε καταπλακώνει. Αυτός που δεν ξέρει τι θέλει, αυτός που νομίζει ότι ξέρει τι θέλει γιατί του το είπε ένας φίλος του που “ξέρει” επειδή έτσι “λένε στο ίντερνετ”
Όταν έγινε δεκαοκτώ ετών ο Lino Dainese, αποφάσισε με μερικούς φίλους του να κάνει ένα ταξίδι από την Vicenza μέχρι το Λονδίνο με Βέσπες. Αυτό το ταξίδι ήταν αποκαλυπτικό – και πώς να μην ήταν αφού ταξίδεψαν με μπαλωμένα ρούχα και αθλητικά παπούτσια της εποχής. Βαθιά επηρεασμένος από αυτήν την εμπειρία ξεκίνησε να κάνει αυτού του είδους τη δουλειά κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας συλλογής από προστατευτικό εξοπλισμό.
Σας γράφω αυτές τις γραμμές από την Αθήνα - ανέβηκα μια βδομάδα για διακοπές. Καλά βρε άνθρωπε θα μου πείτε, από τόσα μέρη εκεί βρήκες να πας; Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά είχα να πάω τρία χρόνια, είχα και τα εισιτήρια δωρεάν από άλλη φορά, έχω και σπίτια κολλητών να μείνω, πολύ καλά έκανα τελικά.
