Σας γράφω αυτές τις γραμμές από την Αθήνα - ανέβηκα μια βδομάδα για διακοπές. Καλά βρε άνθρωπε θα μου πείτε, από τόσα μέρη εκεί βρήκες να πας; Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά είχα να πάω τρία χρόνια, είχα και τα εισιτήρια δωρεάν από άλλη φορά, έχω και σπίτια κολλητών να μείνω, πολύ καλά έκανα τελικά. Ποτέ δεν έχω περάσει άσχημα εκεί, τα αρνητικά της δεν με έπιαναν όταν ζούσα κάποια χρόνια, αλλά τώρα με το καλημέρα βλέπεις τις αποστάσεις χαοτικές σε σχέση με τις δικές μας. Για να πάω από το σπίτι που έμενα στο Γαλάτσι που είναι κέντρο, μέχρι το κέντρο, είναι εφτά χιλιόμετρα. Τέσσερις με έξι φορές την ημέρα… καταλαβαίνετε. Εν τω μεταξύ πέφτω και σε ένα κολασμένο μποτιλιάρισμα, τύπου Λος Άντζελες, δέκα λεπτά κολλημένος στο ίδιο σημείο ΜΕ ΤΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ και στάνιαρα. Οι φίλοι όμως και οι σχέσεις με πρώην συναδέλφους και λοιπά άτομα είναι ανεκτίμητης αξίας και χαλάλι τους.
Κάναμε και «κατασκοπεία» σε αντίστοιχα καταστήματα όπως το GAS το δικό μας για να δούμε τις διαφορές και να βελτιωθούμε όπως επιθυμούμε πάντα. Και ξέρετε κάτι; Τα «επαρχιωτάκια» (εμείς δηλαδή) μια χαρά στεκόμαστε μπροστά στους «επαγγελματίες». Τα μαγαζιά τους είναι απεριποίητα, σε κάποιες περιπτώσεις βρώμικα και υποφωτισμένα, η παρουσίαση των προϊόντων είναι πρόχειρη, ενώ το προσωπικό δουλεύει υπερωρίες λόγω απολύσεων και είναι κουρασμένο και αδιάφορο. Το στοκ δεν είναι όπως ήταν, ενώ και οι τιμές έχουν εξομοιωθεί. Ο μύθος των σούπερ μαγαζιών της Αθήνας έχει καταρριφθεί προ πολλού…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 16/10/2014
