Μπαίνω στην τράπεζα τις προάλλες και η καταπληκτική μας ταμίας δεν φαίνεται στα κέφια της. “Πώς να είμαι,” μου λέει, “με αυτή τη βροχή δεν μπορώ να πάω πουθενά!” Τι μου πυροδότησε με εκείνα τα λόγια, μπορείτε να φανταστείτε. Καταρχήν, όλους τους ζαχαρομπεμπέδες που με τα πρωτοβρόχια κλειδώνουν μοτοσυκλέτες στα γκαράζ, συνδέουν μπαταρίες με συντηρητές-φορτιστές και τις αφήνουν σαν αρκούδες σε χειμερία νάρκη μέχρι την άνοιξη. Κατά δεύτερον, όλους τους κουτούς (και κουτές) που ενώ μένουν μέσα στην πόλη και σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από το κέντρο, παίρνουν το αυτοκίνητο για να κάνουν τις δουλειές τους στο …κέντρο (!), δημιουργώντας κυκλοφοριακό κομφούζιο. Τι να λέμε τώρα για τη νοοτροπία των Κρητικών με τη βροχή – φανταστείτε ότι έλεγα σε ένα φίλο μου να περπατήσουμε μέχρι το κέντρο με τις ομπρέλες και μου είπε ότι αποκλείεται γιατί δεν θέλει να τον περάσουν για γκέι. Ακόμα δεν έχει στεγνώσει...
Ενώ είδαμε στη Σκωτία πρόπερσι, όπου βρέχει 364 μέρες το χρόνο τουλάχιστον, να κυκλοφορούν ΟΛΟΙ με τα πόδια ατάραχοι. Διάφανα αδιάβροχα οι κυρίες (να φαίνονται και τα ρούχα βέβαια), το ίδιο στο καρότσι του μωρού, ομπρέλες, μποτάκια και δεν τρέχει τίποτα. Εδώ για να βγουν με βροχή οι κοπέλες θα ντυθούν σα να ανέβαιναν στα Ιμαλάια. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε η ταμίας μας όμως, “εκεί δεν περνάνε τα αυτοκίνητα ξυριστά δίπλα σου πετώντας σου βρωμόνερα από τις κολύμπες, ούτε οι δρόμοι πλημμυρίζουν όπως εδώ.” Ένα δίκιο το έχει, για αυτό κλαρινογαμπροί μην τρέχετε δίπλα από τους πεζούς όταν βρέχει!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 18/12/2014
