Την προηγούμενη βδομάδα αναλύσαμε τι εστί κάγκουρας (και καγκουρογκόμενα). Παπιά καραφτιαγμένα, αυτοκίνητα τούμπανα, ηχορύπανση κάργα, βλέμμα “απαυτώνω και δέρνω”. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εις τους αιώνας των αιώνων – όχι αμήν. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι.
Τις προάλλες μου ήρθαν στο νου οι δικές μας πρώτες μηχανόβιες εποχές, πριν από χμμμ, κάμποσα χρόνια. Είχαμε τα φτιαγμένα μηχανάκια μας, αλλά όχι υπερβολικά φτιαγμένα. Λίγο μεγαλύτερος κυβισμός και δύναμη, εξατμισούλα λίγο πιο μπασάτη από τη μαμά, καθρέφτες στο συρτάρι. Ωραία περνούσαμε με τα βολταράκια μας, πουλούσαμε και λίγη μούρη, αλλά όχι τρελά πράγματα. Εκείνη την ώρα που νοσταλγούσα, οδηγούσα προς τη δουλειά και περνώντας έξω από ένα Λύκειο, είδα μεταξύ άλλων, ένα καταπληκτικό κίτρινο “Νταξάκι”. Και τότε ακριβώς γέμισα ελπίδα. Ελπίδα ότι εκτός από παιδιά-φύτουλες (“φυτά” που το μόνο που ονειρεύονται είναι να περάσουν εκεί που τους διέταξαν οι γονείς) και αγχωμένους κοιμήσηδες (που κοιμούνται όρθιοι χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται γενικότερα), υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να είναι καλαίσθητοι με τον δικό τους τρόπο, που κοιτάνε την προσοχή στη λεπτομέρεια (αφού αν δεν είναι ρυθμισμένο τέλεια το μηχανάκι δεν πάει καλά), που γουστάρουν την θετική, την διαφορετική μαγκιά, που την ψάχνουν και έτσι και γιουβέτσι κι αλλιώτικα. Που ίσως δουλεύουν τα καλοκαίρια για να κάνουν την κάψα τους και με αυτό τον τρόπο γεμίζουν στάλα στάλα από την τόσο σπάνια πλέον αυτοπεποίθηση που είναι τόσο απαραίτητη για οτιδήποτε θέλουν να κάνουν καλά στη ζωή τους. Από δουλειά και σχέσεις μέχρι όνειρα και φιλοσοφία ζωής. Λες να υπάρχει ελπίδα;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 11/12/2014
