Έχει ακούσει ποτέ κανείς σας κάποιον αναβάτη μοτοσυκλέτας να λέει: «πω ρε φίλε, καταιγίδα αναμένεται αύριο, ανυπομονώ να οδηγήσω στη βροχή;» Ούτε κι εμείς, παρόλα αυτά τις περισσότερες φορές η οδήγηση υπό καρεκλοπόδαρα είναι αναγκαίο κακό που δεν γίνεται να αποφευχθεί. Τι κάνουμε...;
Το φθινόπωρο έφτασε και ποια είναι η φράση που θα αρχίσεις να ακούς συχνά; "Επιδείνωση του καιρού προβλέπεται τις επόμενες μέρες". "Κι εμένα τι με νοιάζει;", θα μας πεις. Σωστό, αν έχεις φροντίσει να προμηθευτείς τα κατάλληλα αδιάβροχα για σένα. Μάθε τι πρέπει να προσέξεις.
Το ευχάριστο είναι ότι έχει βρέξει πάρα πολύ μέχρι τώρα και έχουν καθαρίσει οι δρόμοι από τη γλίτσα (σκόνη, χώματα, ξεραμένα λάδια και πετρέλαια) του φθινοπώρου. Όμως αν δεν δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην προσοχή που απαιτείται στο βρεγμένο οδόστρωμα, θα φάτε κάτι μπίστους σαν αυτή του Cal Crutchlow που διέλυσε τον αστράγαλό του και τώρα περπατάει σαν τον Νιόνιο από τον Καραγκιόζη.
Τι έχει μεγάλο σουξέ μόλις πιάσουν οι πρώτες βροχές; Τα αδιάβροχα μπουφάν και παντελόνια λέει εκεί ο τελευταίος στη γαλαρία. Σωστά. Και μετά; Οι μπότες; Καλή σκέψη αλλά όχι. Αυτό που φεύγει σαν φρεσκοψημένα ψωμάκια τα ξημερώματα σε φούρνο της Σαντορίνης είναι οι κουκούλες για τη μοτοσυκλέτα.
Μπαίνω στην τράπεζα τις προάλλες και η καταπληκτική μας ταμίας δεν φαίνεται στα κέφια της. “Πώς να είμαι,” μου λέει, “με αυτή τη βροχή δεν μπορώ να πάω πουθενά!” Τι μου πυροδότησε με εκείνα τα λόγια, μπορείτε να φανταστείτε. Καταρχήν, όλους τους ζαχαρομπεμπέδες που με τα πρωτοβρόχια κλειδώνουν μοτοσυκλέτες στα γκαράζ, συνδέουν μπαταρίες με συντηρητές-φορτιστές και τις αφήνουν σαν αρκούδες σε χειμερία νάρκη μέχρι την άνοιξη.
