Η αγαπημένη μου ξαδερφούλα πέρασε πριν από μερικούς μήνες να αγοράσει κράνος, διότι τα παλιό ήταν καλό μόνο για να φυτεύεις βασιλικό. Της πρότεινα ένα σχετικά οικονομικό, κλειστό, full face κράνος, μούρλια, άσπρο και ροζουλί, το οποίο καθόταν άψογα στο πανέμορφο κεφάλι της, αλλά ψιλοξίνισε τη μούρη της. Σκέφτηκε το make up, την κατάσταση του υπέροχου καστανού μαλλιού με τις χρυσές ανταύγειες και διάφορα άλλα δραματικά και δεν ψήθηκε.
Την προηγούμενη φορά σας είπα πώς πετάχτηκε ο χάρος μεταμφιεσμένος από ένα στενό με γιγάντιο STOP και παραλίγο να με απογειώσει, καθώς και το πως αυτό με έκανε να ξαναθυμηθώ ότι πρέπει να οδηγώ σαν όλοι αυτοί εκεί έξω να θέλουν να με βγάλουν από τη μέση. Σκέφτηκα κι άλλα όμως. Κατ’ αρχάς ότι η οδήγηση μοτοσυκλέτας είναι ένας συνδυασμός επιδεξιότητας και αντίληψης – δύο ικανοτήτων που πρέπει να εξελίσσονται διαρκώς.
Καλά, αυτό αποκλείεται, αλλά με αυτά που θα σας πούμε εδώ και κυρίως στα επόμενα τεύχη, θα μειώσουμε τις πιθανότητες όσο περισσότερο γίνεται. Μάλλον τζάμπα ο κόπος, διότι ό,τι και να σας πουν εσείς δεν προσέχετε καθόλου και στουκάρετε αβέρτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τά ‘παμε.
Μέχρι πρότινος, όταν κάποιος αγόραζε προστατευτικό εξοπλισμό και πραγματικά νοιαζόταν για την ασφάλειά του, βασιζόταν είτε σε λόγια πωλητή “ειδήμονα”, είτε σε φίλου “γνώστη μηχανόβιου”. Η ευρωπαϊκή ένωση κάποια στιγμή θέσπισε κάποιες προδιαγραφές (CE Category I – Minimal Risk), αλλά εκεί τώρα παίζει τόση μαϊμουδιά, που δεν φαντάζεστε.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, μετά από ένα καλοκαίρι με περισσότερα από 7.000 χιλιόμετρα πάνω σε σέλα μοτοσυκλέτας, πήγα και ξαναπέρασα το φαράγγι της Σαμαριάς. Η τελευταία φορά ήταν τόσο παλιά, που δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα από το μαγευτικό τοπίο: δεκατρία χιλιόμετρα είναι η διαδρομή αυτή καθεαυτή, με τα πρώτα επτά κατέβασμα μέσα στα πεύκα μέχρι το ποτάμι και τα υπόλοιπα ανάμεσα στους θεόρατους βράχους που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος!
Ο Guy Martin είναι από τους διασημότερους εγγλέζους αγωνιζόμενους, δημοφιλής για την ταχύτητά του και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Αφιερώνουμε το παρακάτω μήνυμα προς τους θαυμαστές του, σε όλους όσους σνομπάρουν ακόμα και το βασικό προστατευτικό εξοπλισμό, θεωρώντας ότι “αν πέσεις, ό,τι και να φοράς δεν τη βγάζεις”.
Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, οι άνθρωποι μοιάζουν με τα διάφορα που κατέχουν. Δηλαδή οι σφίχτερμαν μπόντι μπίλντερς κρατούν από το χέρι με αλυσίδα καραβιού ροτβάιλερ θανατηφόρα (εμ τι θα κρατούσαν, πεκινουά;), ενώ οι γκρινιάρες γκομενίτσες μικρά κανίς που χαλάνε τον κόσμο με το παραμικρό και χωρίς καμιά αιτία.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου χαλάσει η μοτοσυκλέτα στη μέση ενός ταξιδιού. Μπορεί να είναι δώδεκα και βάλε ετών η αγαπημένη μου “θεία”, αλλά είναι προσεγμένη σχολαστικά και τσεκαρισμένη σε όλα τα βασικά, ειδικά πριν από κάθε μεγάλη βόλτα. Ο καταραμένος νόμος του Μέρφι επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά και ασφαλώς ξεψύχησε στη μέση του πουθενά, ανεβαίνοντας ένα καταπληκτικό βουνό στη Ρουμανία με το πιο κοντινό συνεργείο τουλάχιστον 150 χιλιόμετρα μακριά.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες μοτοσυκλετιστών – οι Varaderάκηδες, οι BMWδόβιοι, οι κάγκουροι, οι εντουράδες, οι KTMάδες, οι Τσοπεράκηδες, οι παπόβιοι… Οι συμπαθέστεροι όμως όλων μακράν, είναι αναμφίβολα οι Κλασικοί. Δεν υπάρχει κανείς που να μην τους γουστάρει αυτούς του τύπους.
Έχουν περάσει τόσες μέρες που έχω επιστρέψει από τα φετινά ταξίδια μου (με περιοδικό ΜΟΤΟ Mega Test On/Off και καπάκι GAS Trans Tour 2015), κι ακόμα κοιμάμαι και ξυπνάω με εικόνες από τα 6.500 χιλιόμετρα που έκανα συνολικά εντός Ελλάδος αλλά και σε Βουλγαρία και Ρουμανία. Για την αποστολή του περιοδικού δε θα σας πω γιατί θα τα διαβάσετε όλα με κάθε λεπτομέρεια στο τεύχος Αυγούστου.
_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #513 | ΠΟΤΕ ΠΤΩΣΗ ΞΑΝΑ (2)")
-w_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #505 | ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ")
