Καλά, αυτό αποκλείεται, αλλά με αυτά που θα σας πούμε εδώ και κυρίως στα επόμενα τεύχη, θα μειώσουμε τις πιθανότητες όσο περισσότερο γίνεται. Μάλλον τζάμπα ο κόπος, διότι ό,τι και να σας πουν εσείς δεν προσέχετε καθόλου και στουκάρετε αβέρτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τά ‘παμε.
Αφορμή να τα ξαναθυμηθώ αυτά ήταν μία παραλίγο απογείωση που πήγε να με κάνει superman χωρίς μπλε κολαν και κόκκινο βρακί, ένας ασυνείδητος το προηγούμενο Σάββατο.
Κατεβαίνω που λέτε περήφανος καμαρωτός με καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα τη Μαργουνίου, κεντρικότατη οδός με απόλυτη προτεραιότητα μέχρι τα φανάρια στη διασταύρωση με Μάρκου Μπότσαρη, και ένα στενό πριν τα φανάρια ακούω αυτό το ανατριχιαστικό “ιιιιιιιιιι” από μπλοκαρισμένα λάστιχα, βλέποντας με την άκρη του ματιού μου ένα άσπρο Ford Fiesta να μην έχει δει το STOP και να με αντιλαμβάνεται τελευταία στιγμή στα τρία μέτρα. Σας λέω ειλικρινά ότι αισθάνθηκα τον προφυλακτήρα στο παντελόνι μου αλλά δε με χτύπησε – φρέναρε απολύτως οριακά, ευλόγησον τα σύγχρονα ABS. Από την τρομάρα μου σταμάτησα ένα τετράγωνο πιο κάτω. Κοίταξα πίσω και είχε παγώσει κι αυτός (ή αυτή), σταματημένος στη μέση του δρόμου. Συνέχισα το δρόμο μου για να πάω να βρω τους φίλους μου για καφέ, γιατί δεν θα βοηθούσε κανέναν από τους δυο μας το να τον καρυδώσω επί τόπου πάνω στα νεύρα μου. Εύχομαι απλώς να του γίνω μάθημα για να μην σκοτώσει κανέναν άλλο καημένο. Όσο για μένα, ξαναθυμήθηκα ότι πρέπει να περνώ όλες τις διασταυρώσεις σα να μου πεταχτεί ο Χάρος από το πουθενά…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 8/10/2015
