Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, μετά από ένα καλοκαίρι με περισσότερα από 7.000 χιλιόμετρα πάνω σε σέλα μοτοσυκλέτας, πήγα και ξαναπέρασα το φαράγγι της Σαμαριάς. Η τελευταία φορά ήταν τόσο παλιά, που δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα από το μαγευτικό τοπίο: δεκατρία χιλιόμετρα είναι η διαδρομή αυτή καθεαυτή, με τα πρώτα επτά κατέβασμα μέσα στα πεύκα μέχρι το ποτάμι και τα υπόλοιπα ανάμεσα στους θεόρατους βράχους που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος! Αν δεν το έχετε δει μην το καθυστερείτε άλλο. Βγήκαμε στην Αγυά Ρουμέλη (με ύψιλον γράφεται κανονικά), και η καταπληκτική παρέα μείναμε να χαλαρώσουμε. Το παραλιακό κατάστημα που καφεδοπίναμε και τρώγαμε ήταν εξαιρετικό για τα στάνταρ της περιοχής. Καλόγουστο, καθαρό, με νόστιμα και φρέσκα φαγητά, καθώς και νόμιμες αποδείξεις ταμειακής για τα πάντα. Το πρωί όμως, έκανε το “λάθος” μία της παρέας να καθίσει στις ομπρέλες άλλου καταστήματος (για να είναι πρώτη μούρη παραλία η κυρία). Έρχεται λοιπόν ο κουτοπόνηρος ελληνάρας και μας ζητάει για δύο κουτάκια μπίρας, ένα ποτήρι παγωμένο τσάι και δύο μικρά νερά …12 ευρώ! Κοιτάμε γύρω, όχι, δεν ήμασταν στη Μύκονο, τον ρωτήσαμε να μας πει αναλυτικά. “Δώρο τα ποτά, τις ομπρέλες πληρώσατε.” “Μα αφού οι ομπρέλες λέει τζάμπα στην ταμπέλα.” Τα έχασε, έλεγε άλλα αντί άλλων, τα μασούσε και στο τέλος καταλήγει “…κι εγώ έχω οικογένεια να ζήσω ρε παιδιά.” Όποιος ερχόταν τον …πρόκωνε κανονικά όλη μέρα, και καλά οι καημένοι ψαρωμένοι τουρίστες. Οι υπόλοιποι Έλληνες τον έπιναν κανονικά και δεν έλεγαν τίποτα. Γιατί δε μιλάτε ρε παιδιά; Θέλετε να γεμίσει ο τόπος με τέτοιους παντού;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 17/9/2015
