Η αγαπημένη μου ξαδερφούλα πέρασε πριν από μερικούς μήνες να αγοράσει κράνος, διότι τα παλιό ήταν καλό μόνο για να φυτεύεις βασιλικό. Της πρότεινα ένα σχετικά οικονομικό, κλειστό, full face κράνος, μούρλια, άσπρο και ροζουλί, το οποίο καθόταν άψογα στο πανέμορφο κεφάλι της, αλλά ψιλοξίνισε τη μούρη της. Σκέφτηκε το make up, την κατάσταση του υπέροχου καστανού μαλλιού με τις χρυσές ανταύγειες και διάφορα άλλα δραματικά και δεν ψήθηκε. “Ανοιχτό ξάδερφε.” “Ρε καλή μου, βρε χρυσή μου, θέλεις το σαγονάκι σου να γίνει όπως το δικό μου σαν του Αλ Πατσίνο στον Σημαδεμένο;” “Άκου να δεις, θέλεις να πάρω ένα κλειστό που δε με βολεύει για χατίρι σου και να μην το φοράω, ή ένα jetάκι ανοιχτό που μου αρέσει και να το βάζω κάθε φορά;” Βρε το κρύο, ρε οι ιγμορίτιδες, κανένα επιχείρημα δεν έπιασε, στου κουνγκ φου την πόρτα... Ένιψα τας χείρας μου, την ευλόγησα και της έδωσα το ανοιχτό που επιθυμούσε.
Την περασμένη Τρίτη επέστρεφε αμέριμνη στο σπίτι της από τη δουλειά και στην κεντρικότατη Κισσάμου, είκοσι μέτρα κάτω από το GAS, ένα γκρι γιωταχί περίμενε να στρίψει, περίμενε, περίμενε, και ακριβώς τη στιγμή που περνούσε η ξαδερφούλα μου από μπροστά του αποφάσισε να περάσει. Οι νοσοκόμοι που ήρθαν αμέσως να τη μαζέψουν, την άκουγαν παραξενεμένοι να μονολογεί “έπρεπε να τον είχα ακούσει.” Ευτυχώς τη σκαπουλάραμε με ελάχιστα ράμματα στο σαγόνι και ένα σπασμένο μηρό. Τυχερή μες την ατυχία της. Εσείς, στην κούφια την ώρα, προτιμάτε να πείτε “έπρεπε να τον είχα ακούσει” ή “ευτυχώς που τον άκουσα;”
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 22/10/2015
