Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής κατεβήκαμε οικογενειακώς για έναν περίπατο στο λιμάνι. Παλιότερα θα μετακινούμασταν με την μοτοσυκλέτα αλλά τον τελευταίο χρόνο, λόγω του μωρού (να μας ζήσει), κατεβαίνουμε με το (Γ)Atos (και ακούμε και 420 φορές το «έεεχω ένα μικράαακι, ελεφαντάααακι, 420 κιλά…», αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Παρκάραμε ωραίοι στο δημοτικό πάρκινγκ τύπου «ψαροκόκαλο», βολτάραμε μερικές ώρες, και γλυκά κουρασμένοι πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο για να επιστρέψουμε σπίτι. Αμ δε. Ένας μάγκας λεβέντης που βαριόταν να ψάξει να βρει πάρκινγκ σαν τον άνθρωπο, είχε παρκάρει ακριβώς μπροστά μας, χωρίς ασφαλώς να υπάρχει διαγράμμιση ή χώρος. Από πίσω μου είχε παρκάρει νομιμότατα ένα άλλο αυτοκίνητο, στο πλάι επίσης άλλα, κι έτσι επειδή δεν έχω αγοράσει ακόμα το Μπάτμομπιλ με τους πύραυλους, έμεινα εκεί να τον περιμένω να τελειώσει κύριος τον καφέ του και να γυρίσει. Μια γειτόνισσα τον είχε δει χαλαρό να μας κλείνει, αλλά όταν τον ρώτησε αυτός έκανε τον κουφό. Μάλιστα. Σκεφτόμουν πολλά καθώς έκλαιγε το μωρό νυσταγμένο και κουρασμένο από την αναμονή. Να μπορούσα να μεταμορφώσω το Atos σε μπουλντόζα για παράδειγμα. Φώναξα τον φίλο μου τον Αντώνη το θηρίο για να το σηκώσει μόνος του, αλλά μου είπε ότι έτρωγε εκείνη τη στιγμή και θα αργούσε. Η τροχαία δεν εμφανίστηκε ποτέ αλλά ευτυχώς μία ώρα μετά εμφανίστηκε ο οδηγός του πλαϊνού αυτοκινήτου και με 420 μανούβρες έφυγα άλλο ένα εικοσάλεπτο μετά χωρίς να του σπάσω τίποτα, ούτε καν μια μικρή γρατζουνιά με το κλειδί γύρω-γύρω-πάνω-κάτω. Είμαστε αυστηρά κατά της αυτοδικίας και του αναρχοδικαστηρίου. Εσείς τι θα του κάνατε;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 8/5/2019
