Το σωστό είναι να τα λέμε όλα. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι ως χώρα, γενικά, έχουμε τα μαύρα χάλια μας σε ό,τι αφορά την οδηγική μας συμπεριφορά. Είναι επίσης αλήθεια όμως ότι υπάρχουν και …χειρότερα. Αλήθεια.
Πριν από λίγα χρόνια ήμουν διακοπές στη νότια Ινδία, και συγκεκριμένα στην επαρχία Κεράλα. Προσγειωθήκαμε στο Θιρουναβανθαπουράμ (Trivandrum) και από εκεί πήραμε ταξί να πάμε στον προορισμό μας (Varkala). Καλά, ε, δεν έχετε εικόνα. Στις διασταυρώσεις και στις προσπεράσεις ο οδηγός σιγοσφύριζε χαλαρός κάτι παραδοσιακά δικά τους, ενώ εμείς αγκαλιασμένοι προσευχόμασταν τουλάχιστον να πεθάνουμε ανώδυνα. Το ότι οδηγούν από αριστερά σαν τους Άγγλους και τους Αυστραλούς είναι το εύκολο. Το δύσκολο είναι να συνηθίσεις τον νόμο του ισχυροτέρου: το μεγαλύτερο όχημα με την δυνατότερη κόρνα έχει προτεραιότητα. Όσα έχετε δεδομένα ξεχάστε τα, δεν ισχύει τίποτα εκεί. Το ποδήλατο είναι αόρατο. Η μοτοσυκλέτα το ίδιο, καμία διαφορά. Το αυτοκίνητο φτουράει λίγα πράγματα. Από φορτηγό και πάνω απλώς κορνάρεις και μπαίνεις χωρίς να προσέχεις τίποτα. Εκτός από μεγαλύτερο φορτηγό. Ή μεγαλύτερο ελέφαντα. Δεν είναι δουλειά σου πάνω στη νταλίκα σου να προσέχεις κανέναν, ας προσέχουν αυτοί που κινδυνεύουν. Ε ναι. Κορόιδο είσαι;
Η μεγαλύτερη πλάκα ήταν που νοίκιασα τρομάρα μου μία Royal Enfield (με ανάποδο σαζμάν από την άλλη πλευρά), για πέντε μέρες με σκοπό να γυρίσω τα περίχωρα. Μόλις βγήκα στον «επαρχιακό τους» βλέπω στο αντίθετο ρεύμα αυτοκίνητο που προσπερνούσε ελέφαντα (χωρίς φλας), που τους προσπερνούσε ταξί, που τους περνούσε όλους μαζί φορτηγό με οικοδομικά υλικά. Επέστρεψα τη μοτοσυκλέτα την επόμενη μέρα. Από θαύμα ζω και σας τα λέω…
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 29/5/2019
