Η κατηγορία με τη μεγαλύτερη αγοραστική ζήτηση την εβδομάδα που μας πέρασε ήταν, το δίχως άλλο, τα αδιάβροχα γάντια. Το ίδιο ποίημα όλοι: “Θέλω γάντια να είναι ζεστά, αδιάβροχα, με τέλεια εφαρμογή, λεπτά για να μη χάνω την αίσθηση στο τιμόνι, και οικονομικά γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι.”
Παρακολουθώ αγώνες μοτοσυκλέτας από το 1985 περίπου και σας δηλώνω υπεύθυνα ότι το φετινό πρωτάθλημα MotoGP ήταν από τα συναρπαστικότερα όλων των εποχών. Μπορεί να μην είχε την κατάληξη που ήθελε η πλειοψηφία του κόσμου, αλλά τι να κάνουμε, παλιοζωή.
Την προηγούμενη φορά λέγαμε πως όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο τα μπουφάν που φοράμε για τη βόλτα μας γίνονται λεπτότερα ενώ ζεσταίνουν περισσότερο. Τα τζάκετ, και γενικά το ντύσιμο που μας έκανε να μοιάζουμε σαν το ανθρωπάκι της Michelin, ανήκουν για πάντα στο παρελθόν. Αυτό έγινε εφικτό με τη σύγχρονη τεχνολογία που έχει εξελίξει τα υλικά σε εξωπραγματικό βαθμό, σε σημείο να γίνονται ταυτόχρονα πράγματα οξύμωρα.
Θυμάστε παλιότερα τι φορούσαμε για να ήμαστε ζεστοί όταν βγαίναμε βόλτα με τα πόδια το χειμώνα; Το φάσκιωμα-λάχανο ξεκινούσε με φανελάκι κασκορσέ (αυτά τα άσπρα αμάνικα τύπου minerva που φοράνε στις ταινίες κάτι χοντροί αμερικάνοι μεθυσμένοι που χτυπάνε τις γυναίκες στο σπίτι – wife beater τα λένε!).
Η αγαπημένη μου ξαδερφούλα πέρασε πριν από μερικούς μήνες να αγοράσει κράνος, διότι τα παλιό ήταν καλό μόνο για να φυτεύεις βασιλικό. Της πρότεινα ένα σχετικά οικονομικό, κλειστό, full face κράνος, μούρλια, άσπρο και ροζουλί, το οποίο καθόταν άψογα στο πανέμορφο κεφάλι της, αλλά ψιλοξίνισε τη μούρη της. Σκέφτηκε το make up, την κατάσταση του υπέροχου καστανού μαλλιού με τις χρυσές ανταύγειες και διάφορα άλλα δραματικά και δεν ψήθηκε.
Την προηγούμενη φορά σας είπα πώς πετάχτηκε ο χάρος μεταμφιεσμένος από ένα στενό με γιγάντιο STOP και παραλίγο να με απογειώσει, καθώς και το πως αυτό με έκανε να ξαναθυμηθώ ότι πρέπει να οδηγώ σαν όλοι αυτοί εκεί έξω να θέλουν να με βγάλουν από τη μέση. Σκέφτηκα κι άλλα όμως. Κατ’ αρχάς ότι η οδήγηση μοτοσυκλέτας είναι ένας συνδυασμός επιδεξιότητας και αντίληψης – δύο ικανοτήτων που πρέπει να εξελίσσονται διαρκώς.
Καλά, αυτό αποκλείεται, αλλά με αυτά που θα σας πούμε εδώ και κυρίως στα επόμενα τεύχη, θα μειώσουμε τις πιθανότητες όσο περισσότερο γίνεται. Μάλλον τζάμπα ο κόπος, διότι ό,τι και να σας πουν εσείς δεν προσέχετε καθόλου και στουκάρετε αβέρτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τά ‘παμε.
Μέχρι πρότινος, όταν κάποιος αγόραζε προστατευτικό εξοπλισμό και πραγματικά νοιαζόταν για την ασφάλειά του, βασιζόταν είτε σε λόγια πωλητή “ειδήμονα”, είτε σε φίλου “γνώστη μηχανόβιου”. Η ευρωπαϊκή ένωση κάποια στιγμή θέσπισε κάποιες προδιαγραφές (CE Category I – Minimal Risk), αλλά εκεί τώρα παίζει τόση μαϊμουδιά, που δεν φαντάζεστε.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, μετά από ένα καλοκαίρι με περισσότερα από 7.000 χιλιόμετρα πάνω σε σέλα μοτοσυκλέτας, πήγα και ξαναπέρασα το φαράγγι της Σαμαριάς. Η τελευταία φορά ήταν τόσο παλιά, που δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα από το μαγευτικό τοπίο: δεκατρία χιλιόμετρα είναι η διαδρομή αυτή καθεαυτή, με τα πρώτα επτά κατέβασμα μέσα στα πεύκα μέχρι το ποτάμι και τα υπόλοιπα ανάμεσα στους θεόρατους βράχους που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος!
Ο Guy Martin είναι από τους διασημότερους εγγλέζους αγωνιζόμενους, δημοφιλής για την ταχύτητά του και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Αφιερώνουμε το παρακάτω μήνυμα προς τους θαυμαστές του, σε όλους όσους σνομπάρουν ακόμα και το βασικό προστατευτικό εξοπλισμό, θεωρώντας ότι “αν πέσεις, ό,τι και να φοράς δεν τη βγάζεις”.
_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #513 | ΠΟΤΕ ΠΤΩΣΗ ΞΑΝΑ (2)")
