Την παρακάτω ιστορία μας την είπε ο φίλος μας ο Χρήστος και σας την μεταφέρουμε για να καταλάβετε τι κόλπα παίζουν στην πιάτσα. Ο φίλος μας λοιπόν καβαλάει ένα Yamaha XT600 από το 1989, και όπως καταλαβαίνετε το ξέρει σαν τις παλάμες των χεριών του. Ή μάλλον καλύτερα, διότι πιο πολύ χαζεύει αυτό παρά τις παλάμες του.
«Έτρεχα εεε; Τι λέτε τώρα, ούτε που το κατάλαβα, μα είστε σίγουρος;» Αυτό είναι το πιο άκυρο πράγμα που μπορείς να ξεστομίσεις όταν σε έχει σταματήσει η τροχαία επειδή παραλίγο να φορτώσεις μια θεία από την λαϊκή που διάσχιζε αμέριμνη την διάβαση, ενώ πήγαινες με 140 στη μία ρόδα. Ή μάλλον όχι, υπάρχουν και πιο άκυρα.
Πώς πιστεύετε ότι θα είναι οι μοτοσυκλέτες σε είκοσι χρόνια από τώρα; Θα συνεχίσουν να κινούνται με βενζίνη, ή θα έχουν εξελιχθεί άλλες πηγές ενέργειας όπως οι μπαταρίες, το υδρογόνο, το πέλετ ή το άπαχο κατσικίκιο γάλα;
«Γράψε κάτι για τους ντελιβεράδες, δεν θέλω να ξαναδιαβάσω για άλλο ατύχημα», έριξε την ιδέα ο Ορέστης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτά τα παιδιά και το δύσκολο επάγγελμά τους. Μας είναι ιδιαίτερα συμπαθή τυπάκια διότι, καταρχάς, οδηγούν δίκυκλα. Για πάααρα πολλές ώρες. Με κάθε είδους κ@λ@καιρο. Και προσπαθούν να φέρουν τα σουβλάκια ή την πίτσα σας στην ώρα τους, για να μην τα φάτε κρύα.
Εδώ και λίγες εβδομάδες κυκλοφορώ χωρίς να οπλοφορώ, με ένα παπάκι Honda C-90 GLX, του 1991. Μου το δάνεισε ένας καλός φίλος για μερικούς μήνες (ευχαριστώ Πέτρο), μέχρι να βγει από τον πλαστικό χειρούργο το Fazer μου.
Τελικά κάποιος γκαντέμης, γρουσούζης, τραγί, έκανε το βουντού του και τα κατάφερε: έπεσα ακριβώς την ίδια μέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο με τις τεχνικές μου για το πώς να μην πέφτουμε. Συνέβη επιστρέφοντας από την τράπεζα και φυσικά στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης με φουλ πεζούς ώστε να γίνω τελείως ρόμπα.
Πανέμορφος, λεβέντης, καμαρωτός πάνω στη μοτοσυκλέτα μου, πάω στο σπίτι του γαμπρού εδώ στην πόλη για να τον ντύσουμε οι κολλητοί του. Φοράω λινό μπεζ παντελονάκι, άσπρο πουκαμισάκι, μούρλια καλοκαιρινό μπουφανάκι μοτοσυκλέτας, διάτρητο μην πάω λούτσα στον ιδρώτα. Η ζωή είναι ωραία.
Το να βρουν οι εταιρείες ονόματα για τις μοτοσυκλέτες τους είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο από το να βρει κάποιος όνομα για το παιδί του. Διότι για το παιδί, είτε με των γονιών σου, ή των πεθερικών, ή κάποιο εντυπωσιακό αρχαίο – Έκτορας, Οδυσσέας, Φαίδρα, ξεμπερδεύεις γρήγορα. Τα ονόματα των μοτοσυκλετών όμως πρέπει να βγάζουν νόημα στις περισσότερες γλώσσες του δυτικού και ανατολικού κόσμου. Φανταστείτε ένα φοβερό όνομα στα γερμανικά που είναι βρισιά στα ιταλικά. Επίσης τα ονόματα των μοντέλων, σε αντίθεση με των παιδιών, είναι σήματα κατατεθέντα και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από άλλους. Φανταστείτε το “Γιάννης” και το “Μαρία” να ήταν πατενταρισμένα.
Τη βδομάδα που μας πέρασε, ένας πενηντεπτάχρονος οικογενειάρχης έκανε πετάλι αμέριμνος πάνω στο ποδήλατό του μέσα στην πόλη, απολαμβάνοντας τη ζωή του. Στην επόμενη διασταύρωση ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε μία κυρία, τον χτύπησε και τον άφησε αιμόφυρτο (και λίγο αργότερο κατέληξε) στην άσφαλτο. Έκανε το πρώτο τραγικό λάθος να περάσει το STOP, διέπραξε και το έγκλημα να τον παρατήσει. Λίγες μέρες πριν ένας ογδονταπεντάχρονος παππούλης περπατούσε επίσης σε κεντρική οδό της πόλης όταν ένα αυτοκίνητο τον φόρτωσε και τον απογείωσε. Το ασυνείδητο ανθρωπόμορφο φυσικά τον παράτησε και έφυγε.
Σε μία χώρα όπου επικρατεί το χάος οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις από ελληνικές εταιρείες που μεγαλουργούν. Μία από αυτές είναι η DNA του Ντίνου Νικολαΐδη και του γιου του, Μάριου, οι οποίοι έφτιαξαν μέσα σε ένα χρόνο (!) μία εξωτική μοτοσυκλέτα που χάζεψε κόσμος και κοσμάκης τον προηγούμενο μήνα στη Διεθνή Έκθεση Μοτοσυκλέτας EICMA στο Μιλάνο.
