«Γράψε κάτι για τους ντελιβεράδες, δεν θέλω να ξαναδιαβάσω για άλλο ατύχημα», έριξε την ιδέα ο Ορέστης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτά τα παιδιά και το δύσκολο επάγγελμά τους. Μας είναι ιδιαίτερα συμπαθή τυπάκια διότι, καταρχάς, οδηγούν δίκυκλα. Για πάααρα πολλές ώρες. Με κάθε είδους κ@λ@καιρο. Και προσπαθούν να φέρουν τα σουβλάκια ή την πίτσα σας στην ώρα τους, για να μην τα φάτε κρύα.
Όπως όλα τα επαγγέλματα, το εβδομήντα τοις εκατό είναι τύπος και υπογραμμός. Ο Απόστολος, ο Αντώνης, ο Βαγγέλης (πραγματικά ονόματα) και άλλοι πολλοί γνωστοί που μας εμπιστεύονται και μας τιμούν συχνά με τον εξοπλισμό τους, αγοράζουν τα καλύτερα και τα ΦΟΡΟΥΝ. Σωστά κράνη δεμένα, ακριβά αδιάβροχα, μπότες μοτοσυκλέτας με προδιαγραφές. Τους έχω πετύχει στα φανάρια και περιμένουν υπομονετικά στο κόκκινο, σταματούν στα στοπ. Είναι σβέλτοι αλλά έχουν την ωριμότητα να επιλέγουν πόσο γρήγορα μπορούν να πάνε με ασφάλεια, και ας κρυώσει δύο βαθμούς κελσίου η πίτσα που μεταφέρουν. Δεν είναι καλύτερα να τη φας χλιαρή παρά να πάθει τίποτα το παλικάρι που θα στη φέρει;
Και μετά είναι και οι υπόλοιποι. Ξεκράνωτοι, με εξοπλισμό ανύπαρκτο ή της πλάκας, που πηγαίνουν σαν μανιακοί στα στενά, από όπου μπορεί να πεταχτεί οποισδήποτε με οτιδήποτε. Κόκκινα φανάρια και στοπ δεν υπάρχουν, ούτε καν για συμβουλευτικό χαρακτήρα. Πηγαίνουν σαν αφηνιασμένοι ακόμα και όταν δεν μεταφέρουν φαγητό. Και δυστυχώς αμαυρώνουν την εικόνα της πολύ σωστής πλειοψηφίας. Η λύση στο πρόβλημα είναι σύνθετη. Αφορά δομικά στοιχεία του χαρακτήρα τους – κουλτούρα, μόρφωση, παιδεία. Και την ιδιαίτερα σημαντική, απαραίτητη σε όλα τα μέρη του πλανήτη, ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ. Αυτή η τελευταία στο επόμενο...
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 6/2/2019
