Όσοι βρίσκονται έξω από κάτι, συνήθως το φαντάζονται στην ιδανική του μορφή. Τον ιδιοκτήτη ενός δημοφιλούς εστιατορίου να κάνει δημόσιες σχέσεις και να μαζεύει σακούλες γεμάτες λεφτά, τον ξενοδόχο να υποδέχεται μόνο ευγενείς κροίσους Σαουδάραβες, τον πιλότο να κάνει τουρισμό επ’ αμοιβή παρέα με εξωτικές αεροσυνοδούς, και τον δοκιμαστή μοτοσυκλετών να σουλατσάρει συνεχώς με καινούργιες πανάκριβες μοτοσυκλέτες. Κάποια από αυτά τα καταπληκτικά που φαντάζονται μπορεί όντως να ισχύουν, κυρίως όμως ισχύουν πράγματα που δεν φαντάζονται.
Στην τελευταία δοκιμασία του ΜΟΤΟ για παράδειγμα, όπου δοκιμάσαμε επτά υπερμοτοσυκλετάκια σε τρεις χώρες σε έξι μέρες, όλοι μου λένε πόσο τυχερός είμαι που είδα όλα αυτά τα υπέροχα μέρη. Πόσο γαμάτα είναι να απολαμβάνεις αυτή την αίσθηση της ελευθερίας μακριά από προσωπικές και επαγγελατικές υποχρεώσεις, επιλέγοντας άλλη μοτοσυκλέτα όποτε βαρεθείς και μάλιστα χωρίς να πληρώνεις φράγκο. Όντως, ισχύουν τα παραπάνω. Εν μέρει. Διότι κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ίσως χρειαστεί να οδηγήσει 20 ώρες συνεχόμενες, με στάσεις για βενζίνες, διόδια, καφέ, νερό και ίσως σάντουιτς. Χωρίς να μπορεί να δει κανένα αξιοθέατο γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Ότι θα λιώσει το κορμί του με 39 βαθμούς υπό σκιά, μετακινώντας εν στάσει βαριές φορτωμένες μοτοσυκλέτες μπρος-πίσω /αριστερά-δεξιά μέχρι να βρει ο φωτογράφος την ιδανική γωνία. Και αμέσως μετά στην κορυφή του βουνού θα περάσει με καλοκαιρινό εξοπλισμό στους 6 βαθμούς Κελσίου, σε καταιγίδα με βροχή να εισχωρεί μέχρι το παχύ έντερο και την ομίχλη να μη τον αφήνει να δει παραπάνω από ένα μέτρο, με αόρατες νταλίκες από αριστερά και γκρεμό από δεξιά. Ναι, όλες οι δουλειές έχουν τα καλά τους, έχουν όμως και πολύ σκάψιμο από πίσω…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 7/8/2020
