Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που ωφελούν τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους. Πάπαλα, όμως - αυτή η ελπίδα κατέρρευσε προ πολλού, μόλις πήρα πρέφα ότι όλοι αυτοί οι, τάχα μου, υψηλού επιπέδου οδικής συμπεριφοράς, σκανδιναβο-αγγλο-γαλλο-γερμανοί, με το που πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα γίνονται κάγκουρες σαν κι εμάς. Γιατί; Διότι, για να είμαστε σωστοί, όλοι θέλουμε το μπαμπούλα μας. Αυτή πιστεύουμε ότι είναι η μόνη λύση πλέον. Αστυνομικοί σε διασταυρώσεις, σε στοπ, σε φανάρια, σε σχολεία, με αλκοτέστ έξω από κέντρα διασκεδάσεως που γίνονται γάμοι και βαφτίσια, με γερανούς να σηκώνουν τα παρκαρισμένα σε διάβαση πεζών, σε χώρους στάθμευσης ΑΜΕΑ και τα διπλοπαρκαρισμένα, σε μικρές κωμοπόλεις όπου το να φοράς κράνος είναι μέγιστη ...ντροπή (!), και όπου αλλού χρειάζεται – παντού, δηλαδή. Θέλει πολλούς, δε λέω. Οι οποίοι, ασφαλώς, δεν θα χαρίζουν κάστανο. Με απαράβατη εντολή, όταν ακούνε την ατάκα «ξέρεις ποιός είμαι εγώ;», να σε κλειδώνουν σε δωμάτιο όπου θα ακούς, για τρεις συνεχόμενους μήνες, Ιαβέρη. Γιατί δεν εφαρμόζεται η ισχύουσα αυστηρότατη νομοθεσία; Φοβάται η πολιτική ηγεσία τη λαϊκή κατακραυγή (συνεπώς τα ψηφαλάκια); Μήπως δεν υπάρχει υποστήριξη άνωθεν και ο αστυνομικός φοβάται μην βρεθεί, στα καλά καθούμενα, στα Ρίζια Ορεστιάδας ή μπαλοταρισμένος σε χαντάκι; Ή γιατί έχουν απογοητευθεί με τα χάλια μας και μας αφήνουν να ξεπαστρευτούμε μόνοι μας; Δυστυχώς ο φόβος της ακριβής ή/και σκληρής τιμωρίας είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσει το μακελειό. Δεν συμφωνείτε;
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 27/2/2019
