Καλά, αυτό αποκλείεται, αλλά με αυτά που θα σας πούμε εδώ και κυρίως στα επόμενα τεύχη, θα μειώσουμε τις πιθανότητες όσο περισσότερο γίνεται. Μάλλον τζάμπα ο κόπος, διότι ό,τι και να σας πουν εσείς δεν προσέχετε καθόλου και στουκάρετε αβέρτα, αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορείτε να πείτε ότι δεν σας τά ‘παμε.
Μέχρι πρότινος, όταν κάποιος αγόραζε προστατευτικό εξοπλισμό και πραγματικά νοιαζόταν για την ασφάλειά του, βασιζόταν είτε σε λόγια πωλητή “ειδήμονα”, είτε σε φίλου “γνώστη μηχανόβιου”. Η ευρωπαϊκή ένωση κάποια στιγμή θέσπισε κάποιες προδιαγραφές (CE Category I – Minimal Risk), αλλά εκεί τώρα παίζει τόση μαϊμουδιά, που δεν φαντάζεστε.
Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, μετά από ένα καλοκαίρι με περισσότερα από 7.000 χιλιόμετρα πάνω σε σέλα μοτοσυκλέτας, πήγα και ξαναπέρασα το φαράγγι της Σαμαριάς. Η τελευταία φορά ήταν τόσο παλιά, που δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα από το μαγευτικό τοπίο: δεκατρία χιλιόμετρα είναι η διαδρομή αυτή καθεαυτή, με τα πρώτα επτά κατέβασμα μέσα στα πεύκα μέχρι το ποτάμι και τα υπόλοιπα ανάμεσα στους θεόρατους βράχους που φτάνουν τα 300 μέτρα ύψος!
Ο Guy Martin είναι από τους διασημότερους εγγλέζους αγωνιζόμενους, δημοφιλής για την ταχύτητά του και τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Αφιερώνουμε το παρακάτω μήνυμα προς τους θαυμαστές του, σε όλους όσους σνομπάρουν ακόμα και το βασικό προστατευτικό εξοπλισμό, θεωρώντας ότι “αν πέσεις, ό,τι και να φοράς δεν τη βγάζεις”.
Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι, κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, οι άνθρωποι μοιάζουν με τα διάφορα που κατέχουν. Δηλαδή οι σφίχτερμαν μπόντι μπίλντερς κρατούν από το χέρι με αλυσίδα καραβιού ροτβάιλερ θανατηφόρα (εμ τι θα κρατούσαν, πεκινουά;), ενώ οι γκρινιάρες γκομενίτσες μικρά κανίς που χαλάνε τον κόσμο με το παραμικρό και χωρίς καμιά αιτία.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου χαλάσει η μοτοσυκλέτα στη μέση ενός ταξιδιού. Μπορεί να είναι δώδεκα και βάλε ετών η αγαπημένη μου “θεία”, αλλά είναι προσεγμένη σχολαστικά και τσεκαρισμένη σε όλα τα βασικά, ειδικά πριν από κάθε μεγάλη βόλτα. Ο καταραμένος νόμος του Μέρφι επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά και ασφαλώς ξεψύχησε στη μέση του πουθενά, ανεβαίνοντας ένα καταπληκτικό βουνό στη Ρουμανία με το πιο κοντινό συνεργείο τουλάχιστον 150 χιλιόμετρα μακριά.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες μοτοσυκλετιστών – οι Varaderάκηδες, οι BMWδόβιοι, οι κάγκουροι, οι εντουράδες, οι KTMάδες, οι Τσοπεράκηδες, οι παπόβιοι… Οι συμπαθέστεροι όμως όλων μακράν, είναι αναμφίβολα οι Κλασικοί. Δεν υπάρχει κανείς που να μην τους γουστάρει αυτούς του τύπους.
Έχουν περάσει τόσες μέρες που έχω επιστρέψει από τα φετινά ταξίδια μου (με περιοδικό ΜΟΤΟ Mega Test On/Off και καπάκι GAS Trans Tour 2015), κι ακόμα κοιμάμαι και ξυπνάω με εικόνες από τα 6.500 χιλιόμετρα που έκανα συνολικά εντός Ελλάδος αλλά και σε Βουλγαρία και Ρουμανία. Για την αποστολή του περιοδικού δε θα σας πω γιατί θα τα διαβάσετε όλα με κάθε λεπτομέρεια στο τεύχος Αυγούστου.
Το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό, οργανωμένο από το GAS και το ταξιδιωτικό blog Moto Adventures με χορηγό πάντα τη δική μας ΑΝΕΚ, ήταν το 2010 στο Mugello της Ιταλίας, ενώ την επόμενη χρονιά ακολούθησε η διάσχιση των Δολομιτικών Άλπεων. Μόλις πριν λίγες ώρες επιστρέψαμε από το τρίτο, τη διάσχιση δύο εκ των πιο διάσημων μοτοσυκλετιστικών διαδρομών, Transalpina και Transfagarasan στη Ρουμανία, περνώντας και από τη Βουλγαρία.
Πριν από κάμποσο καιρό ο φίλος μου ο Δάσκαλος με τον Κουρέα μου είπαν ότι είχαν κάνει μία μαγκιά στις σέλες των μοτοσυκλετών τους. Εμπνεόμενοι από τις σέλες των ποδηλάτων, έσκαψαν ελαφρώς στο αφρώδες μια μικρή λωρίδα κατά μήκος της και ακριβώς στο κεντρικό σημείο της εκεί που πατάνε τα αντρικά γεννητικά όργανα, για να προφυλάξουν τον προστάτη τους από τη συνεχής πίεση.
-w_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #505 | ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ")
-w_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #504 | TRANS TOUR 2015")
