Αρκετές φορές σερφάρω στο ίντερνετ ψαρεύοντας ιδέες θέματος για αυτήν τη στήλη. Συνήθως χάνω το χρόνο μου γιατί οι περισσότερες ειδήσεις ή άρθρα είτε είναι τελείως απαράδεκτα, είτε δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός (ίσως) από αυτόν που το έγραψε. Κάποιες φορές όμως πετυχαίνω και διαμάντια, όπως αυτό που βρήκα στο αγγλικό περιοδικό μοτοσυκλέτας Visor Down.
Κάποια στιγμή όλες οι μοτοσυκλέτες γίνονται κλασικές. Δεν έχουν σημασία η σπανιότητα, η δημοτικότητα ή η μόδα – το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή. Αν περιμένετε αρκετά, ακόμα και οι πιο κοινές (V-Strom), τετριμμένες (TDM) ή άσχημες (δε θα μιλήσω!) μοτοσυκλέτες του σήμερα, θα γίνουν επιθυμητά συλλεκτικά κομμάτια που θα κοστίζουν πολύ ακριβά στο ebay του μέλλοντος.
Προσπαθούσα να περιγράψω τηλεφωνικά πως περάσαμε σε μια φίλη που δεν κατάφερε να έρθει στην «Κοπή Τση Πίτας», αλλά αδυνατούσα να δώσω την πλήρη εικόνα και τα συναισθήματα της ημέρας. Πως μπορείς να συμπτύξεις έναν τόμο Πάπυρο Λαρούς σε τρεις παραγράφους;
Νταν νταν πιστολιές. Ήρθε η ώρα πάλι να πάμε να κόψουμε την γουρλίδικη Gasόπιτά μας για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά! Είκοσι τέσσερα άτομα ξεκινήσαμε το 2011 (με μια βρόχα που τη θυμόμαστε ακόμα!), πάνω από εκατό ήμασταν πέρυσι. Ξεκινήστε να ετοιμάζετε τα εργαλεία μαγκάκια, την Κυριακή 7 του μήνα θα τρίξουν τα τζάμια σ’ όλα τα κτίρια της Κισσάμου από τα μαρσαρίσματα.
Υπάρχουν γονείς που δουλεύουν όλη μέρα και αφήνουν τα παιδιά να μεγαλώσουν με διάφορους. Υπάρχουν άλλοι που βαριούνται να ασχοληθούν και τα έχουν όλη μέρα στην τηλεόραση και το τάμπλετ. Υπάρχουν αυτοί που την ψάχνουν για να περάσει το παιδί τους όσο πιο αλώβητο γίνεται από την πολύ κρίσιμη παιδική ηλικία. Και υπάρχει και ο Mihai με την Oana. Αποφάσισαν να δείξουν στον τετράχρονο γιο τους Vladimir τον κόσμο
Το πανηγύρι της ωραίας βόλτας με μοτοσυκλέτα σε συνδυασμό με την καταπληκτική παρέα, έχουν κάνει το event της Kοπής τση Πίτας του GAS πολυαναμενόμενο στην τοπική κοινωνία. Είναι απερίγραπτα απογειωτική η θέα του λαϊκού προσκυνήματος των 100+ μοτοσυκλετών παρκαρισμένων έξω από το GAS
Τη Δευτέρα που μας πέρασε 11 του μήνα, ξεκίνησαν πανηγυρικά οι εκπτώσεις, οι οποίες θα κρατήσουν μέχρι τέλος Φλεβάρη. Μην τις σνομπάρετε τις εκπτώσεις, βγείτε να χαζέψετε και θα δείτε ότι θα βρείτε πολλά πράγματα σε τιμές που δεν είχατε φανταστεί.
Αφορμή του πρώτου κειμένου του χρόνου είναι οι κουβέντες με μια φίλη μου που είχα να δω καιρό και τα τσούζαμε τις προάλλες. Αιτία, όμως, είναι όλοι αυτοί που συναναστρέφομαι και ασφαλώς, πρώτος και καλύτερος εγώ που το λέω, μπας και κάποια στιγμή το εμπεδώσω κιόλας.
Στην Κίνα από το έτος του Χοίρου περνάνε στο έτος του Λευκού Μεταλλικού Αρουραίου(!). Κι εμείς περνάμε στο 2020, το οποίο θα είναι σίγουρα καλύτερο από κάθε προηγούμενο. Ξέρεις γιατί; Καταρχάς διότι τώρα έχεις περάσει περισσότερα και (ελπίζουμε να) είσαι πιο έμπειρος. Αλλά κυρίως επειδή από αύριο κιόλας θα ξυπνήσεις και θα γίνεις καινούργιος. Όχι με καινούργιο κράνος, μπουφάν, μπότες και γάντια (αν και δεν είναι καθόλου κακή ιδέα κι αυτό), αλλά με καινούργιους στόχους.
Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε αυτούς που θαυμάζω. Σε όσους δηλαδή, αυτό το οποίο γουστάρουν το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται ή μπορούν. Για να εξηγηθώ, πόσες φορές δεν έχετε δει κάποιον να τραβάει φωτογραφίες τόσο εντυπωσιακές, τις οποίες θα θέλατε να μπορούσατε να τραβήξετε εσείς; Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει κάποιον να παίζει πιάνο ή κιθάρα ή λύρα και δεν έχετε, καλοπροαίρετα, ζηλέψει;
