Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε αυτούς που θαυμάζω. Σε όσους δηλαδή, αυτό το οποίο γουστάρουν το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται ή μπορούν. Για να εξηγηθώ, πόσες φορές δεν έχετε δει κάποιον να τραβάει φωτογραφίες τόσο εντυπωσιακές, τις οποίες θα θέλατε να μπορούσατε να τραβήξετε εσείς; Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει κάποιον να παίζει πιάνο ή κιθάρα ή λύρα και δεν έχετε, καλοπροαίρετα, ζηλέψει; Ή, για να έρθουμε και στα δικά μας, πόσες φορές δεν έχετε δει μοτοσυκλετιστές να οδηγούν στο δρόμο με τόση σβελτάδα, χάρη και ασφάλεια ταυτόχρονα, άρχοντες πάνω στη σέλα τους με πλήρη έλεγχο της μοτοσυκλέτας τους, και δεν έχετε θαυμάσει την ικανότητά τους;
Ξέρετε ότι δεν ξύπνησαν μια μέρα δεξιοτέχνες, σολίστες, εξπέρ, βιρτουόζοι. Εντάξει, ίσως κάποιες περιπτώσεις να γεννήθηκαν με ένα ειδικό χάρισμα, οι περισσότεροι που το έχουν όμως επαναπαύονται σε αυτό και απλώς το ταλέντο τους πάει στράφι και χαραμίζεται από την τεμπελιά τους. Και υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που δουλεύουν άπειρες εργατοώρες μελετώντας κλίμακες, δρόμους, τεχνικές, ξανά και ξανά μέχρι να τα εμπεδώσουν. Που ξενυχτούν, αναβάλλουν εξόδους με φίλους τους, ακυρώνουν ταξίδια για την εκπλήρωση του στόχου τους. Που παρακολουθούν σχολές ασφαλούς οδήγησης ή της τέχνης που τους ενδιαφέρει, που ψάχνονται με βιβλία,αναλύουν άρθρα και βίντεο στο ίντερνετ, που μοχθούν και κοπιάζουν για να το μάθουν όσο καλύτερα μπορούν. Διότι ξέρουν ότι ο τρόπος δεν φτάνει, θέλει και πολύ κόπο. Αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν πρόκειται να φας και αυτοί τον βρέχουν μήνες και χρόνια ακατάπαυστα. Τους βγάζω το καπέλο – ή μάλλον το κράνος. Respect.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 24/12/2015
