Προσπαθούσα να περιγράψω τηλεφωνικά πως περάσαμε σε μια φίλη που δεν κατάφερε να έρθει στην «Κοπή Τση Πίτας», αλλά αδυνατούσα να δώσω την πλήρη εικόνα και τα συναισθήματα της ημέρας. Πως μπορείς να συμπτύξεις έναν τόμο Πάπυρο Λαρούς σε τρεις παραγράφους;
Στην τρίτη διασταύρωση μετά την Επισκοπή, ενώ ήμουν παραδοσιακά τελευταίος σε ρόλο «σκούπας», βλέπω ένα τσούρμο τριάντα μηχανάκια να μην ξέρουν που να στρίψουν. «Αριστερά, προς Μυριοκέφαλα όπως λέει το roadbook, δεν το έχετε τυπώσει;» «Εεε, το έχουμε κατεβάσει στο κινητό αλλά εεμ, ααα, εεε… τι άλλα νέα;» Ένα κόμμα τρία χιλιόμετρα μετά, άλλοι δέκα κάτω από μία ταμπέλα. «Αριστερά ρε, προς Καρωτή». «Ξέρεις, μερικοί έχουν φύγει από την άλλη». Με έπιασε ένας ψιλοπανικός, φαντάστηκα ότι από εκατόν σαράντα άτομα που ξεκίνησαν, πενήντα θα φτάναμε στο «Δρυμό» για καφέ και οι μισοί από αυτούς θα κατέληγαν στην ταβέρνα στον Κεφαλά – ο εστιάτορας στο «Μετερίζι» θα με λίντσαρε που είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Φτάνω στο καφέ στο φαράγγι και τι να δω; ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ! Γέμισε το μαγαζί χαρούμενες φάτσες, γέλια, πειράγματα, κουβεντούλες, ιστορίες και καλή διάθεση. Οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναπεράσει από τα μέρη εκείνα και εντυπωσιάστηκαν από τα φαράγγια Κοτσυφού και Κουρταλιώτικο, όπως επίσης και του Αγίου Αντωνίου, στο «Δρυμό». Ο δρόμος που ακολούθησε πάνω από τη λίμνη και το Φράγμα Ποταμών ήταν ελβετικών προδιαγραφών σε θέα και πρόσφυση, ενώ το φαγητό στο τέλος ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Λόγο δε βγάλαμε διότι οι μισοί καθόταν στον ένα χώρο και οι μισοί στον άλλο, αλλά του χρόνου υποσχόμαστε λόγο με μικροφωνική!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 11/2/2016
