Είναι ωραίοι οι συνεπιβάτες. Ειδικά οι συνεπιβάτιδες (και ακόμα καλύτερα οι όμορφες τσουπωτές συνεπιβάτιδες). Αλλά εμείς οι αναβάτες παραπονιόμαστε: “φοβάται,” “πέφτει πάνω μου,” “κουράζεται,” “τρομάζει”… Ναι, γιατί εσύ δεν θα τρόμαζες αν μπορούσες να …σε πας μια γρήγορη βόλτα! Ούτε γράμμα δεν θα έστελνες με …σένα!
Πριν από λίγες μέρες, στις 2 του Μάη, είχαμε επέτειο με την αγαπημένη μου: κλείσαμε αισίως τα δεκατέσσερα χρόνια και είμαστε ακόμα στην αρχή. Θυμάμαι, (σαν χθες δεν το λες), το υπέροχο πρωινό που ο πωλητής μου την τσούλησε από το μαγαζί στο δρόμο. Την είχα παραγγείλει εκείνο το ωραίο βαθύ μπλε του ωκεανού και περίμενα δύο μήνες να μου τη φέρουν. Την περιεργάστηκα πριν την καβαλήσω να φύγω και τι είδα; Μια γρατζουνιά, ναα με το συμπάθειο, στην ουρά, πίσω από τη σέλα.
Κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά χρήζει ιδιαίτερης σημασίας διότι μπορεί να μας γλιτώσει από βλακώδη ατυχήματα, είναι η σωστή ρύθμιση των καθρεφτών της μοτοσυκλέτας μας. Ασφαλώς ο καθένας έχει την προτίμησή του για το πού θέλει να βλέπει, υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που πρέπει να έχετε υπόψη σας όταν τους ρυθμίζετε.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σού ΄ρχεται να κάνεις μετά από τόσους μήνες βροχής και κακοκαιρίας; Μα φυσικά να πλύνεις τη μοτοσυκλέτα σου, να την κάνεις πιπίλα. Ξέρεις όμως πως;
Τέσσερις μήνες μένουν ακόμη και το GAS θα κλείσει τα εννέα του (ζωή να χει). Είναι το “παιδί” μας που γεννήθηκε μέσα από το πάθος μας για τις μοτοσυκλέτες και την τεχνολογία. Από τότε, τον Αύγουστο του 2008 μέχρι σήμερα, έχει αλλάξει αρκετά, για κάποιους πάρα πολύ, για εμάς που είναι κομμάτι της ζωής μας έχει αλλάξει όσο και εμείς – έχει εξελιχθεί και προσαρμοστεί στο περιβάλλον στο οποίο ωριμάζουμε.
Έβλεπα σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση έναν πάνσοφο γέροντα να λέει ότι μέχρι πρότινος πίστευε ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός ανθρώπου είναι η ειλικρίνεια. Τώρα τελευταία όμως (στα ενενήντα του) είπε ότι έκανε λάθος και ότι η μεγαλύτερη αρετή ενός ανθρώπου είναι η ευγένεια. Δίκιο έχει, η παιδεία, η κουλτούρα και η κοσμοθεωρία ενός ανθρώπου φαίνονται αμέσως από την ευγένειά του.
Η αλήθεια είναι ότι εδώ στην Κρήτη είμαστε λίγο γιαλαντζί μοτοσυκλετιστές. Νομίζουμε ότι είμαστε πωρωμένοι μηχανόβιοι αλλά στην πραγματικότητα αν δεν έχει ντάλα ήλιο με εξωτερική θερμοκρασία 22 βαθμούς τουλάχιστον, δεν τη βγάζουμε με καμία κυβέρνηση από το γκαράζ. Τώρα που αρχίζει να καλοκαιρεύει πας να την βάλεις μπροστά και …πρρρρρρ… Η μπαταρία είναι τόσο ψόφια που ούτε καν το λαμπάκι της νεκράς δεν ανάβει. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Είναι πολύ εύκολο να αναγνωρίσεις ένα γνήσιο μηχανόβιο. Και λέμε γνήσιο γιατί υπάρχουν και οι ιμιτασινόν, οι ντεμέκ, οι τάχα μου μοτοσυκλετιστές, που καβαλάνε τελείως προσωρινά επειδή γίνονται πρώτες μούρες και μπορεί ίσως επιτέλους να τους κάτσει και κανένα γκομενάκι. Κι αυτοί αναγνωρίζονται πανεύκολα: κράνος στον αγκώνα, μαλλί άψογο τίγκα στο ζελέ, ύφος μοιραίο Τζορτζ Κλούνεϊ.
Ποιος πραγματικά ήταν αυτός ο γκαντέμης, μούσκαρης, τραγί, κατσικανιάρης, παλιοβατσίνας, στον οποίο αποδίδονται όλα τα ρητά της ατυχίας; Ο Edward Murphy ήταν ένας μηχανικός εξέλιξης αεροσκαφών της Αμερικάνικης αεροπορίας. Το 1949 πραγματοποιούσε μια μέτρηση χρησιμοποιώντας 16 μετρητές επιτάχυνσης, τοποθετημένους στη σειρά. Καθένας απ’ αυτούς μπορούσε να συνδεθεί μόνο με δύο τρόπους, ένα σωστό και έναν ανάποδα.
Όποιος βρίσκεται στην Αθήνα αυτές τις ημέρες, μην χάσει την Έκθεση για την δεκαετία του ’80 στο πρώην βιομηχανικό συγκρότημα στο Γκάζι. Αν και απέραντη, είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αν την επισκεφτείτε μια μέρα με ήλιο, θα περάσετε πολύ όμορφα.
_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #586 | ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΖΜΠΡΩΧΝΕΙΣ")
