Πριν από λίγες μέρες, στις 2 του Μάη, είχαμε επέτειο με την αγαπημένη μου: κλείσαμε αισίως τα δεκατέσσερα χρόνια και είμαστε ακόμα στην αρχή. Θυμάμαι, (σαν χθες δεν το λες), το υπέροχο πρωινό που ο πωλητής μου την τσούλησε από το μαγαζί στο δρόμο. Την είχα παραγγείλει εκείνο το ωραίο βαθύ μπλε του ωκεανού και περίμενα δύο μήνες να μου τη φέρουν. Την περιεργάστηκα πριν την καβαλήσω να φύγω και τι είδα; Μια γρατζουνιά, ναα με το συμπάθειο, στην ουρά, πίσω από τη σέλα. «Συγνώμη κύριε, τι είναι αυτό;» ρώτησα ψαρωμένα τον τύπο. «Σιγά μωρέ, πως κάνεις έτσι υπερβολικέ. Άστη για το μάτι (!)» Ακόμα εκεί βρίσκεται, κρυμμένη κάτω από ένα αυτοκόλλητο του GAS και άλλο ένα του ΜΟΤΟ, και η αλήθεια είναι ότι λειτούργησε το βουντού του πωλητή σαν χάντρα θαλασσιά και δεν μας μάτιασαν ποτέ.
Τι δεν έχουμε κάνει με αυτό το καταπληκτικό κορίτσι (θεία πλέον). Ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, από Κρήτη μέχρι Ορεστιάδα και από Λευκάδα μέχρι Κάρπαθο. Έχουμε δει δύο MotoGP μαζί στο Mugello, έχουμε ανέβει τις ιταλοελβετικές Άλπεις, τη βόρεια Ρουμανία και τα Βαλκάνια. Έχουμε διασκεδάσει παρέα στην πίστα των Σερρών και άλλες, αλλά κάνουμε και τη δουλειά μας κάθε μέρα ακούραστα στην πόλη. Συνολικά έχουμε διανύσει 116.000 χιλιόμετρα παρέα και καθένα από αυτά ήταν ξεχωριστό – ακόμα και τότε που χτύπησα τη μπάρα των διοδίων στα Μάλγαρα με το κεφάλι επειδή δεν την είδα. Η καλή μου δεν είναι κουκλάρα, αλλά είναι ωραία και μετράει. Και θα περάσουμε μούρλια και άλλα δεκατέσσερα χρόνια τουλάχιστον!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 10/5/2017
