G-Blog

Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκινήσαμε μία σειρά άρθρων, με αφορμή την επίσκεψη στην πόλη μας και ομιλία του Θανάση Χούντρα περί οδικής ασφάλειας. Είπαμε λοιπόν (αυτός είπε δηλαδή, εγώ σας τα μεταφέρω) ότι πίσω από κάθε τροχαίο βρίσκεται μία αποτυχημένη πρόβλεψη σε συνδυασμό με το λάθος λειτουργικό που έχουμε φορτώσει στον εγκέφαλό μας, το οποίο στηρίζεται σε …ψέματα. Ας δούμε μερικά από αυτά – μας κάνουν να νιώθουμε άνετα αλλά μας εκθέτουν σε τεράστιο κίνδυνο.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε προαναγγείλει ότι, με αφορμή την παρακολούθηση μίας συγκλονιστικής ομιλίας περί οδικής ασφάλειας από τον Θανάση Χούντρα (ε όχι και ποιον Χούντρα, γκούγκλαρε αν δεν ξέρεις), από σήμερα θα ξεκινήσουμε μία σειρά άρθρων με κάποια θέματα, τα οποία εάν καταφέρουν να καταρρίψουν κάποιους μύθους που θεωρείτε δεδομένους, θα σας σώσουν τη ζωή. Τόσο απλά. Ας τα πάρει το ποτάμι.

Την προηγούμενη εβδομάδα επισκεφθήκαμε την πολύ ωραία διήμερη εκδήλωση «Garage Days 2020”, την οποία έστησαν, με πολύ μεράκι και κόπο, ο Γιάννης με την παρέα του από τα «Κόκκινα Φεγγάρια». Μεταξύ άλλων είχε όμορφη καλτ ατμόσφαιρα, έκθεση με σπάνια mopeds, scooters, Caterham (!) και άλλα οχήματα – την παράσταση όμως έκλεψαν οι εξαιρετικοί ομιλητές με τα ενδιαφέροντα θέματα που ανέλυσαν στο κοινό.

Με αφορμή τη φοβερή και τρομερή, άκρως επιτυχημένη (και λίγα λέμε) βόλτα μας πριν δύο εβδομάδες που κόψαμε την πίτα με τα υπερτυχερά φλουριά, ας σχολιάσουμε λίγο τον εξοπλισμό που φορούσαν τουλάχιστον οι μισοί από τους τριακόσιους (όχι του Λεωνίδα), συν τις συνεπιβάτριές τους.

Μόλις γεννήθηκε και ο υιός! Ευχαριστώ πολύ, να σας ζήσουν κι εσάς όσοι έχετε, και στα δικά σας όσοι επιθυμείτε. Επιτέλους, τώρα ως γονέας δύο μικρών, μπορώ να εκφράσω την γνώμη μου χωρίς κάποιος να μπορεί να μου απαντήσει «δεν έχεις παιδιά και δεν καταλαβαίνεις, κάνε πρώτα και μετά τα ξαναλέμε». Ε ναι, έκανα και θα σας πω. Ακούστε.

Γιατί η φετινή μοτοβόλτα, με αφορμή την κοπή της πίτας μας, ήταν η καλύτερη που έχει γίνει μέχρι τώρα; Αυτό αναρωτιόμουν πάνω στη μοτοσυκλέτα μου αργά το απόγευμα που επιστρέφαμε, γλυκά αποκαμωμένος από τη δημιουργική ένταση της ημέρας. Δεκάδες εικόνες έσκασαν στο μυαλό μου ως απάντηση, σαν δεκάδες κεράκια σε μια τούρτα από αυτά που σβήνεις και ανάβουν ξανά και ξανά μόνα τους.

Το ευχάριστο είναι ότι έχει βρέξει πάρα πολύ μέχρι τώρα και έχουν καθαρίσει οι δρόμοι από τη γλίτσα (σκόνη, χώματα, ξεραμένα λάδια και πετρέλαια) του φθινοπώρου. Όμως αν δεν δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην προσοχή που απαιτείται στο βρεγμένο οδόστρωμα, θα φάτε κάτι μπίστους σαν αυτή του Cal Crutchlow που διέλυσε τον αστράγαλό του και τώρα περπατάει σαν τον Νιόνιο από τον Καραγκιόζη.

Νταν νταν πιστολιές. Ήρθε η ώρα πάλι να πάμε να κόψουμε την γουρλίδικη Gasόπιτά μας για δέκατη συνεχόμενη χρονιά! Είκοσι τέσσερα άτομα ξεκινήσαμε το 2011 (με μια βρόχα που θυμόμαστε ακόμα), πάνω από διακόσια ξεκίνησαν πέρυσι. Ξεκινήστε να ετοιμάζετε τα εργαλεία μαγκάκια, την Κυριακή 19 του μήνα θα τρίξουν τα τζάμια σ’ όλα τα κτίρια της Κισσάμου από τα μαρσαρίσματα.

Στην Κίνα από το έτος του Χοίρου περνάνε στο έτος του Λευκού Μεταλλικού Αρουραίου(!). Κι εμείς περνάμε στο 2020, το οποίο θα είναι σίγουρα καλύτερο από κάθε προηγούμενο. Ξέρεις γιατί; Καταρχάς διότι τώρα έχεις περάσει περισσότερα και είσαι πιο έμπειρος. Το δίχως άλλο. Αλλά κυρίως επειδή από αύριο κιόλας θα ξυπνήσεις και θα γίνεις καινούργιος.