Με αφορμή τη φοβερή και τρομερή, άκρως επιτυχημένη (και λίγα λέμε) βόλτα μας πριν δύο εβδομάδες που κόψαμε την πίτα με τα υπερτυχερά φλουριά, ας σχολιάσουμε λίγο τον εξοπλισμό που φορούσαν τουλάχιστον οι μισοί από τους τριακόσιους (όχι του Λεωνίδα), συν τις συνεπιβάτριές τους.
Είτε τους λέγαμε ότι θα περπατήσουμε με τα πόδια στο λιμάνι μαζί με τα ΚΑΠΗ για να πιούμε μαλοτήρα με μέλι και παξιμάδι, είτε ότι θα καβαλούσαμε μοτοσυκλέτες για να κάνουμε διακόσια χιλιόμετρα σε σφιχτό επαρχιακό στροφιλίκι με διάφορες απρόσμενες παγίδες, τα ίδια θα φορούσαν. Με εξαίρεση ίσως το κράνος, αν και όχι όλοι – πήρε έναν το μάτι μου με αντβέντσουρ μοτοσυκλέτα και κράνος για το kite surf, αλλά κάπου ψηλά τον ξαναείδα σταματημένο να έχει τυλίξει την καράφλα του με ένα κασκόλ για να την ζεστάνει. Τα τρέντι κάζουαλ μπουφάν φτεροκοπούσαν με θόρυβο στις πλάτες τους, χωρίς καμία προστασία ούτε στο κρύο, αλλά ούτε και στις (ελάχιστες ευτυχώς) πτώσεις. Ένας που έφαγε μπίστο σχεδόν σταματημένος, φρενάροντας πάνω σε κάτι νερά, έκανε το κυριλέ μπουφάν-σωσίβιο καλοκαιρινό. Τα τζιν ήταν από τα ανθεκτικότερα παντελόνια που φορούσαν οι μισοί, οι οποίοι παραπονέθηκαν στην πρώτη στάση για καφέ ότι έψαχναν το γαριδάκι τους με τον μεγεθυντικό φακό. Τα γάντια ήταν ένα άλλο είδος πολυτελείας σε εκείνη την θεϊκή βόλτα, ένας στους πέντε φορούσε. Οι υπόλοιποι ξεπαγώνουν χέρια ακόμα, ενώ αυτός που έφαγε την σφίγγα στον παράμεσο, περιμένει να του ξεπρηστεί. Μπότες; Χαχαχα, ας γελάσουμε, πολύ καλό. Ευχόμαστε να μην τους γίνει το πάθημα μάθημα, αλλά να βρεθεί ένας ευλογημένος παθόντας φίλος τους να τους συνετίσει…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Chill In News 12/2/2020
