Κοιτάξτε τώρα πως πολύ μικρά και ασήμαντα πράγματα δείχνουν το αυλάκι που θα κυλήσει το ρυάκι στο μέλλον. Έρχονται που λέτε να μας πούν τα κάλαντα τα πιτσιρίκια την παραμονή των Χριστουγέννων, όχι ένα και δυο αλλά λαός πολύς γιατί όσο να ‘ναι, μαγαζί σε κεντρικό δρόμο, καταλαβαίνετε.
Το πολύ ευχάριστο είναι ότι τώρα τελευταία πολλοί μπαμπάδες και μαμάδες ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των παιδιών τους κι έρχονται να τους αγοράσουν κράνη. Βλέπετε, έχουν καταλάβει πόσο χρόνο και χρήμα γλιτώνουν στις μετακινήσεις τους από και προς το σχολείο κι έτσι θέλουν προστασία και για το κεφαλάκι του παιδιού τους.
Ε όχι ρε παιδιά, όχι πάλι τα ίδια! Σκάει πελάτης στο μαγαζί και μας λέει ότι ενδιαφέρεται για κράνος. Όλα μια χαρά μέχρι εδώ. Τονίζει ότι θέλει φτηνό κράνος. Πάλι όχι τελείως πρωτάκουστο, πολύς κόσμος δεν κατανοεί τις διαφορές αν δεν του εξηγήσεις. Τον ρωτάμε λοιπόν για το πόσο κοστολογεί το κεφάλι του, του αναλύουμε πόσο πιο ασφαλής θα είναι με ένα καλύτερο κράνος από αυτό που ζητάει και τι μας λέει: “Μα έχω καλό κράνος. Αυτό το θέλω μόνο για την πόλη.” Ντόοοοιιιιινγκ!
Ξέρετε ποιο είναι το τελευταίο σουξέ γκράντε που ακούμε συχνά; “Θέλω ένα κράνος μοτοσυκλέτας μικρό και ελαφρύ.” Από την αρχή της πολύχρονης (!) ιστορίας μας αρκετοί ήθελαν ένα “μικρό και ελαφρύ”, τώρα τελευταία όμως τα ζητάνε καθημερινά. Η απάντηση είναι ίδια με αυτή του “θέλω μία Μόνικα Μπελούτσι, ελληνίδα, να μαγειρεύει χοχλιούς κοκκινιστούς, να πλένει στο χέρι και να της αρέσει το σίδερο.”
Μας αρέσει να αντλούμε έμπνευση για τα άρθρα μας από τις αρλούμπες που μας λένε οι πελάτες μας. Μιλάμε για κορυφαίες ατάκες, πρέπει να τις μαζέψουμε σε βιβλίο για να γελάσει και ο κάθε πικραμένος. Το τελευταίο που τους έχει πιάσει είναι ότι θέλουν να αγοράσουν μπουφάν δύο νούμερα μεγαλύτερο από το κανονικό τους. Έχουν γίνει ομηρικές μάχες (“αυτό θέλω”, “όχι δεν στο πουλάω”, “όχι θα το πάρω”) και παρόλα αυτά εξακολουθούν κάποιοι να τα θέλουν μεγαλύτερα. Ακούστε να δείτε τι συμβαίνει.
Χαχαχα, τα γέλια που ρίξαμε αυτή τη βδομάδα δε λέγονται! Ήρθε ένα φιλαράκι-πελατάκι, καθώς περίμενε να ετοιμαστεί η κρέπα του από δίπλα, και ρωτάει “Ποιος από τους δύο έγραψε το άρθρο για τους παράξενους πελάτες, εσύ; ” “Μάλιστα.” “Δε μου λες, έγραφες για μένα;”
Δε θα σας καταλάβουμε ποτέ. Το έχουμε πάρει πρέφα αυτό εδώ και καιρό, αλλά κάθε τόσο μας το υπενθυμίζετε και το εμπεδώνουμε ολοένα και περισσότερο. Δε μας χαλάει, γουστάρουμε είναι η αλήθεια ως ψιλομαζόχες, αλλά ώρες ώρες αδερφέ μου είστε για να βάλουμε κρυφή κάμερα και να το βγάλουμε κωμική σειρά σε συνέχειες, όπου οι Monty Python δε θα φτουράνε μία.
Η αγαπημένη μου ξαδερφούλα πέρασε πριν από μερικούς μήνες να αγοράσει κράνος, διότι τα παλιό ήταν καλό μόνο για να φυτεύεις βασιλικό. Της πρότεινα ένα σχετικά οικονομικό, κλειστό, full face κράνος, μούρλια, άσπρο και ροζουλί, το οποίο καθόταν άψογα στο πανέμορφο κεφάλι της, αλλά ψιλοξίνισε τη μούρη της. Σκέφτηκε το make up, την κατάσταση του υπέροχου καστανού μαλλιού με τις χρυσές ανταύγειες και διάφορα άλλα δραματικά και δεν ψήθηκε.
Μας φέρνει προχθές ένας φίλος να δούμε τη μεταχειρισμένη χιλιάρα Suzuki που μόλις είχε αγοράσει. Ήταν περήφανος και χαρούμενος γιατί έκανε ένα όνειρο κάμποσων ετών πραγματικότητα. Μάζευε τσούκου τσούκου τα ευρουλάκια από το μεροκάματατο κι έκανε ένα μπραφ και την πήρε χωρίς να ρωτήσει κανένα. Πώς να του πεις ότι δεν άξιζε σε καμία περίπτωση τα χρήματα που έδωσε;
Η μόδα είναι εξ ορισμού μια δημοφιλής τάση. Δεν είναι όμως μια σταθερή κατάσταση – η μόδα αλλάζει με το χρόνο. Σίγουρα θυμάστε πολύ καλά, ειδικά τα κορίτσια, κάτι φωτογραφίες του Γυμνασίου που έχετε σκίσει, ή καταχωνιάσει με μεγάλη ντροπή στην καλύτερη περίπτωση, με ρούχα και μαλλί που αν σας έβλεπαν σήμερα θα τρώγατε πολύ κράξιμο.
