Μας φέρνει προχθές ένας φίλος να δούμε τη μεταχειρισμένη χιλιάρα Suzuki που μόλις είχε αγοράσει. Ήταν περήφανος και χαρούμενος γιατί έκανε ένα όνειρο κάμποσων ετών πραγματικότητα. Μάζευε τσούκου τσούκου τα ευρουλάκια από το μεροκάματατο κι έκανε ένα μπραφ και την πήρε χωρίς να ρωτήσει κανένα. Πώς να του πεις ότι δεν άξιζε σε καμία περίπτωση τα χρήματα που έδωσε; Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης φαινόταν ότι δεν είχε καμία σχέση με την ποιότητα και το μερακλίκι. Η μοτοσυκλέτα ήταν δέκα ετών και προφανώς λόγω ηλικίας είχε χρειαστεί διάφορες αλλαγές αναλώσιμων εξαρτημάτων (ελαστικά, αλυσιδογράναζα, τακάκια φρένων και λοιπά), όπως επίσης και κάποιες αισθητικές επισκευές από κάμποσες γερές σαβούρδες. Ε λοιπόν δεν είχε γίνει τίποτα σωστά. Τα πλαστικά κρέμονταν, οι μανέτες στραβές, έλειπαν βίδες και κόμπιτσες που συγκρατούν τα πλαστικά, τα φώτα άλλα αντ’ άλλων, εξάτμιση ότι νά ‘ναι, λάστιχα σάπια, αλυσίδα να κρέμεται, μπλε χρώμα σα να βάφτηκε με πινέλο… Ούτε με καταρράκτη και στα δύο μάτια δεν σου γέμιζε το μάτι, φανταστείτε πόσο καψούρα το είχε ο καημένος ο φίλος μας για να μην καταλάβει τίποτα.. Εν τω μεταξύ το αστείο είναι ότι ο προηγούμενος είχε ξοδέψει κάποια χρήματα για επισκευές που θα κόστιζαν το ίδιο, είτε το έκανε σωστά, είτε όχι. Προτίμησε το δεύτερο και υπέφερε και αυτός με ένα μηχανάκι χρέπι και προφανώς ο νέος ιδιοκτήτης που θα πρέπει να ξαναμαζεύει χρήματα για επισκευές. Και υπάρχουν τόσο άψογα μεταχειρισμένα! “Ρε συ δεν το πήγες σε κανένα μάστορα να το κοιτάξει πριν το πάρεις;” “Ναι αμέ, μετά που το αγόρασα.” Τώρα έμαθε!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 21/5/2015
