Αυτή την Κυριακή αποφάσισα να πάρω το κορίτσι μου και να πάμε βόλτα στο νησί. Όχι μωρέ αυτό με τους λεπρούς, ξεκόλλα το κεφάλι σου από την TV, αυτό το παίζει κάθε Δευτέρα. Το άλλο, το μεγάλο νησί, την Κρήτη. Μηχανή δεν είχαμε, ένα σκούτερ έπαιζε όλο και όλο, αλλά είπαμε να μην του πετάξουμε τα μάτια έξω. Και όντως την γλίτωσε το καημένο, γιατί οι ασφάλτινοι “κατσικόδρομοι” είναι αναπόφευκτοι και οι χωματόδρομοι αγαπημένοι.
Το όνειρό σου έγινε επιτέλους πραγματικότητα: Πήρες το δίπλωμά σου και κατάφερες να αγοράσεις και το μηχανάκι που λιγουρευόσουν τόσα χρόνια. Τώρα είσαι έτοιμος να αλωνίσεις όλους τους δρόμους και τους όμορφους προορισμούς. Κούνια που σε κούναγε κακορίκο… Η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις καν τις βασικές γνώσεις που απαιτούνται για να οδηγείς σωστά μια μοτοσυκλέτα.
Αν για μας τους απλούς μοτοσυκλετιστές οι πτώσεις είναι αναπόφευκτες, φαντάσου πόσο συχνά πέφτουν οι αγωνιζόμενοι που οδηγούν συνεχώς στο όριο. Αν έχεις παρακολουθήσει αγώνες Motocross τα τελευταία δυο τρία χρόνια, σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει κάτι περίεργα κολάρα που φοράνε στο λαιμό τους αυτοί οι θεοί του MX που φτιάχνουν αμμόλοφους στο πέρασμα τους.
Τώρα τελευταία ακούμε σε διάφορες συζητήσεις μεταξύ φίλων και γνωστών μας “το διάβασα σ’ ένα φόρουμ και θα το κάνω κι εγώ,” “μα αφού το λέει το φόρουμ…”
Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι λογικό να προσπαθείς να γλιτώσεις χρήματα απ’ όπου μπορείς, ειδικά όταν πρόκειται για τη νέα σου (καινούργια ή μεταχειρισμένη) μοτοσυκλέτα. Θέλει προσοχή όμως γιατί πρώτον, ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και δεύτερον, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Το θέμα είναι πολυσύνθετο και οι επιλογές πολλές.
Έ-έ-έρχεται! Ποιος έρχεται; Η Αντζελίνα Τζολί; Η Μόνικα Μπελούτσι; Ο Σάααακης; Όχι βρε κουτοί, το φθινόπωρο έρχεται. Ναι, αυτό που τα φύλλα των δέντρων κιτρινίζουν και πέφτουν, τα πουλάκια αποδημούν σε πιο ζεστούς τόπους ενώ εσύ ετοιμάζεις τη σάκα για να πας στο σχολείο (σ-κωλείο;). Δηλαδή αυτά παλιά, γιατί τώρα τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το μόνο που διατηρείται ίδιο και απαράλλακτο με τότε είναι τα πρωτοβρόχια.
Μόλις επιστρέψαμε από ένα ολιγοήμερο ταξίδι αναψυχής (χωρίς μοτοσυκλέτες αυτή τη φορά αλλά κυριλέ, με το αερόπλανο) στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, το Βερολίνο. Περάσαμε υπέροχα, είδαμε απίθανα μέρη και εκπληκτικά πράγματα, κι επίσης (όπως συνήθως) όταν γυρίσαμε πίσω μας έπιασε κατάθλιψη.
“Μηχανάαααακι;;; Καλύτερα να πεθάνω παρά να δω το παιδί να καβαλάει αυτό το μηχάνημα του διαβόλου” αναφώνησε η μαμά μόλις ο μπαμπάς είχε ολοκληρώσει την πρόταση του να αγοράσουν στο Γιαννάκη ένα motocross 50 κυβικών. “Εγώ δεν θα στείλω στον τάφο το γιό μου για να βγάλεις εσύ τα απωθημένα σου” συνέχισε ωρυόμενη.
Θέλεις να “προπονηθείς” με τη μοτοσυκλέτα σου για να στρίβεις τάπα όπως οι αναβάτες που θαυμάζεις αλλά οι δημόσιοι δρόμοι σου φαίνονται επικίνδυνοι; Πολύ καλά κάνεις και φοβάσαι, είναι όντως τραγικά τα πράγματα, ειδικά τώρα το καλοκαίρι. Οι δρόμοι γλιστράνε ελεεινά λόγω ζέστης και σκόνης, τα αυτοκίνητα είναι αυξημένα λόγω τουριστών και επισκεπτών, οι κατσίκες έχουν ανεβασμένη λίμπιντο και ζευγαρώνουν στη μέση του δρόμου…
Είναι κάτι στιγμές που για εμάς τους μοτοσυκλετιστές η επιλογή της δίτροχης αντί της τετράτροχης μετακίνησης επιβεβαιώνεται με πολύ έντονο τρόπο. Στην πρόσφατη έλλειψη καυσίμων, οι τετράτροχοι φίλοι στοιβάζονταν σε ουρές εκατοντάδων μέτρων ενώ ο Γιαννάκης γέμισε το Husqvarna του σε λιγότερο από πέντε λεπτά.
