Αυτή την Κυριακή αποφάσισα να πάρω το κορίτσι μου και να πάμε βόλτα στο νησί. Όχι μωρέ αυτό με τους λεπρούς, ξεκόλλα το κεφάλι σου από την TV, αυτό το παίζει κάθε Δευτέρα. Το άλλο, το μεγάλο νησί, την Κρήτη. Μηχανή δεν είχαμε, ένα σκούτερ έπαιζε όλο και όλο, αλλά είπαμε να μην του πετάξουμε τα μάτια έξω. Και όντως την γλίτωσε το καημένο, γιατί οι ασφάλτινοι “κατσικόδρομοι” είναι αναπόφευκτοι και οι χωματόδρομοι αγαπημένοι. Δυστυχώς τετράροδοι και ευτυχώς με ρόδες, με αφετηρία τα Χανιά και χάρτη ανά χείρας, κινηθήκαμε ανατολικά και αρχίσαμε να χωνόμαστε στα ενδότερα του νομού Ρεθύμνης. Γνωρίσαμε ανθρώπους όπως ο κυρ Βαγγέλης στο Σωματά, περπατήσαμε το Φαράγγι του Πατσού, ακούσαμε μουσικές από το Ross Daly στο Αμάρι, μας άνοιξε η όρεξη από τις μυρωδιές στον Καλόγερο, είδαμε το δρόμο να χάνεται στο φράγμα των ποταμών και τον Ψηλορείτη να λούζετε στο κόκκινο του ήλιου που έδυε. Όμως πέρα από τα θαύματα της φύσης, τους ανθρώπους και τα στοιχεία του πολιτισμού τους, απολαύσαμε και τα έργα τους και ιδιαίτερα τα οδικά. Ο δρόμος από το φαράγγι του Πατσού για Ρέθυμνο από την δυτική πλευρά του φράγματος είναι τουλάχιστον απολαυστικός. Τριανταπέντε χιλιόμετρα οδικής νιρβάνας που ξεκινάει από τους πρόποδες του Ψηλορείτη και καταλήγει στην αιμοβόρα “εθνική οδό”. Παρατεταμένες με πολλά και θέα τον Τίμιο Σταυρό, ενενήντα μοιρών με θετική κάμπερ και σφικτά, στενά στροφιλίκια που μετατρέπουν το απάκι του μεσημεριανού γεύματος σε ρουκέτα που εκτοξεύεται από το παράθυρο! Νομίζω πως η επόμενη φορά σε αυτά τα μέρη θα είναι μόνος με δίκυκλο, ακόμα και είναι πενηντάρι scooter!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 27/10/2010
