Μόλις επιστρέψαμε από ένα ολιγοήμερο ταξίδι αναψυχής (χωρίς μοτοσυκλέτες αυτή τη φορά αλλά κυριλέ, με το αερόπλανο) στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, το Βερολίνο. Περάσαμε υπέροχα, είδαμε απίθανα μέρη και εκπληκτικά πράγματα, κι επίσης (όπως συνήθως) όταν γυρίσαμε πίσω μας έπιασε κατάθλιψη. Μα πως είναι δυνατόν εμείς οι απόγονοι του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Περικλή, του Φειδία, του Πυθαγόρα, εμείς που γράφαμε Ιλιάδες όταν οι άλλοι ήταν ακόμα ουρακοτάγκοι και τρώγανε μπανάνες να έχουμε καταντήσει τόσο άχρηστοι και εκνευριστικοί; Υπερβολές; Μπα…
Το Βερολίνο έχει στο κέντρο του ένα πάρκο 2,1 τετραγωνικών χιλιομέτρων (!). Για να καταλάβεις φαντάσου ότι θέλει μιάμιση ώρα με τα πόδια για να διασχιστεί. Και γι΄ αυτό (και όχι μόνο), οι άνθρωποι αναπνέουν καθαρό αέρα Παρότι ανοικοδομήθηκε πολύ πρόσφατα δεν υπάρχουν πολυκατοικίες. Ούτε άσχημα κτίρια. Ούτε άβαφτα. Και δεν κορνάρουν στο δρόμο. Ούτε μουτζώνουν. Και υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ ποδηλατόδρομοι. Με τα δικά τους φανάρια (!). Κυκλοφορούν 5.000.000 ποδήλατα. Στα τέτοια τους πόσο έχει πάει η βενζίνη. Και δεν κάνουν φασαρία, ούτε ενοχλούν τον διπλανό επειδή τον σέβονται, αλλά και φοβούνται τις συνέπειες του νόμου. Που ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ αυστηρά. Και όλοι οι μοτοσυκλετιστές φορούν όσα προστατευτικά προστάζει η κοινή λογική για την ασφάλειά τους. Και οι διαδηλωτές με τα πανό όχι μόνο δεν κόβουν την κυκλοφορία, αλλά περνάνε απέναντι μόνο με πράσινο (!). Και τα λεωφορεία ή το μετρό δεν αργούν ούτε ένα λεπτό. Και οι άνθρωποι βγαίνουν έξω να καπνίσουν χωρίς να το κάνουν θέμα. Και δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Πολιτισμένοι άνθρωποι. Όπως κι εμείς (πριν από χιλιάδες χρόνια…)
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 15/9/2010
