Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε βάλαμε με το κορίτσι δυο πετσέτες για τη θάλασσα σε μια τσάντα, από ένα ζευγάρι πέδιλα και μια αλλαξιά ρούχα (και από ένα βρακί, μη μας περάσετε για γύφτους) και πήγαμε με τη «θεία» (την αθάνατη μηχανάρα μου) στην κοντινή και ιδιαίτερη Παλιόχωρα.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι μοτοσυκλέτες προσφέρουν χαρά και ευχαρίστηση (πάντα), αλλά είναι και μερικά πράγματα που δεν σας έχουν πει. Όπως, κατ’ αρχάς, ότι δεν θα έχετε συνήθως καθόλου χώρο να βάλετε όσα θέλετε. Κορίτσια: τρίτο ζευγάρι παπούτσια, πιστολάκι, τρέσα και σίδερο ξεχάστε τα ή βρείτε έναν με διπλοκάμπινο Hilux. Κρατάτε στο χέρι σοκολάτα και νερό; Φάτε τη και πιείτε το και πάμε.
Συγχαρητήρια. Διάλεξες το τέλειο μέρος για να πας διακοπές με τη μοτοσυκλέτα σου, έκλεισες τα εισιτήρια των καραβιών, κομπλέ και τα ξενοδοχεία, όλα δείχνουν ιδανικά για την κατάκτηση των δρόμων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κι όμως, όλα μπορούν να πάνε κατά διαόλου και να σου χαλάσει όλη η διάθεση και το κέφι αν δεν φορτώσεις σωστά το μηχανάκι.
Όλο το χρόνο όλοι ονειρεύονται τις διακοπές τους. Το νησί που ζούμε όμως μας περιορίζει αφού πρέπει να περάσουμε τη θάλασσα για να φύγουμε από αυτό. Ωραίες οι μηχανόβολτες με παρέα στα εξωτερικά, έλα μου όμως που θέλουν δύο βδομάδες άδεια και τουλάχιστον χιλιαρικάκι το άτομο για καύσιμα, ξενοδοχεία, φαγητά και λοιπά έξοδα.
Πιο happy δεν γίνεται – οκτώ μοναδικά χρόνια είναι αυτά. Ήταν 2 Αυγούστου του 2008 όταν ανοίξαμε με έντονα συναισθήματα ευχαρίστησης και προσμονής πρώτη φορά την γυάλινη πόρτα μας με το χαρακτηριστικό δισκόφρενο-πόμολο (αεριζόμενο παρακαλώ). Δεν είχαμε πρότερη εμπειρία από εμπόριο αξεσουάρ αναβάτη και μοτοσυκλέτας κι έτσι δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε καμία πεπατημένη – ανακαλύπταμε (και ακόμα δηλαδή) ξανά τον τροχό και κάνουμε τα πράγματα όπως μπορούμε καλύτερα.
Είναι μερικά επαγγέλματα που δεν πάει ο νους σου ρε παιδί μου με τίποτα. Για παράδειγμα η δουλειά του Michael στη Shoei, ο οποίος είναι ο τεχνικός της εταιρείας για τους αγώνες MotoGP. Αυτό σημαίνει ότι οδηγάει τη νταλίκα τεχνικής υποστήριξης με όλα τα ανταλλακτικά των αγωνιστικών κρανών της Shoei, διανύοντας κάθε χρόνο 25.000 χιλιόμετρα στους δρόμους της Ευρώπης (περίπου 270 ώρες οδήγησης), ενώ πετάει άλλα 160.000 ανά την υφήλιο.
Σπουδαίο πράγμα. Και απαραίτητο. Χρειάζεται που και που να διακόπτουμε τη ρουτίνα και το άγχος, τον απαίσιο ήχο του ξυπνητηριού, την κατεβασμένη φάτσα μέχρι τη δουλειά, τα μούτρα κατά τη διάρκειά της. Και την κίνηση, και τον όχλο που έχει τρελαθεί από τη ζέστη και την παράνοια, και τα τηλέφωνα... Ναι, οι διακοπές είναι απαραίτητες.
Το πόσο μας αρέσουν κάποιες έρευνες δεν περιγράφεται. Η τελευταία όμως, η οποία κρύβει και βαθιά νοήματα που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας και της παγκόσμιας φιλοσοφίας, τα σπάει.
Οι περισσότεροι μοτοσυκλετιστές φορούν γυαλιά μέσα από το κράνος. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι επικίνδυνο σε περίπτωση ατυχήματος και προτιμούν να τοποθετούν φιμέ ζελατίνα στο κράνος και να την αλλάζουν με τη διάφανη όταν βραδιάζει, ενώ κάποιοι άλλοι δε θεωρούν ότι κινδυνεύουν και φορούν τα κυριλέ γυαλιά ηλίου τους. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι δεν μπορούν να αποφύγουν τα γυαλιά ούτως ή άλλως, διότι φορούν μυωπίας.
-w_1000.jpeg "GASΟΛΟΓΙΕΣ #554 | ΚΟΝΤΙΝΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ")
