Την προηγούμενη βδομάδα μπήκα στο γνωστό site πωλήσεων μεταχειρισμένων μοτοσυκλετών για ένα φίλο που ήθελε τη γνώμη μου για ένα μηχανάκι που ενδιαφερόταν. Είχα πολύ καιρό να το κάνω και (ξανά) γέλασα πολύ. Είναι κωμικοτραγικό το πόση κουταμάρα κυκλοφορεί.
Ένα από τα ευχάριστα της δουλειάς μας (τι δουλειά δηλαδή, χόμπι επί πληρωμή ας το πούμε καλύτερα), είναι και η ακατάπαυστη εκμάθηση νέων καταπληκτικών γνώσεων. Το τεχνικό σεμινάριο που παρακολουθήσαμε στις εγκαταστάσεις του ΜΟΤΟ ΜΑΡΚΕΤ από τον Mauro Piva , διευθυντή πωλήσεων της Forma, (Ιταλικό εργοστάσιο μποτών μοτοσυκλέτας, μας έμαθε τις δυσκολίες της κατασκευής έτσι ώστε οι μπότες να είναι άνετες, ασφαλείς, αδιάβροχες αλλά και αξιόπιστες.
Αρκετές φορές σερφάρω στο ίντερνετ ψαρεύοντας ιδέες θέματος για αυτήν τη στήλη. Συνήθως χάνω το χρόνο μου γιατί οι περισσότερες ειδήσεις ή άρθρα είτε είναι τελείως απαράδεκτα, είτε δεν ενδιαφέρουν κανέναν εκτός (ίσως) από αυτόν που το έγραψε. Κάποιες φορές όμως πετυχαίνω και διαμάντια, όπως το σημερινό που βρήκα στο αγγλικό περιοδικό μοτοσυκλέτας Visor Down.
«Θέλει συνέχεια το προηγούμενο άρθρο», μου είπε πρωί πρωί ο Χαρίλαος, το δεξί μας χέρι. «Για πες ρε Χάρη, για δώσε κι άλλο πόνο». «Να πούμε ότι δεν θα χρειάζεται αστυνομικός σε κάθε φανάρι και κάθε διασταύρωση, όλα θα γίνονται αυτόματα με την τεχνολογία.
Κάποτε πίστευα πολύ στον άνθρωπο και στη δυναμική που κρύβει ο καθένας μέσα του για να λειτουργεί ως … άνθρωπος. Με εξυπνάδα, λογική και τη φυσιολογική (στη θεωρία) τάση να κάνει πράγματα που ωφελούν τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα και τους άλλους.
Ο τίτλος είναι το συντομότερο ανέκδοτο όλων των εποχών. Ταιριάζει επίσης πολύ με το άλλο που λέει ότι «να οργανωθούμε γιατί έχω φάει πέντε και δεν έχω ρίξει κανένα». Γιατί τα λέμε αυτά; Διότι την προηγούμενη Κυριακή που πήγαμε τη βόλτα διακόσια μηχανάκια και τι δεν είδαμε πάλι... Έχει πολύ ενδιαφέρον το πως διαχειρίζεται ο καθένας τις καταστάσεις του.
Το να οδηγάς μόνος έχει μερικά πλεονεκτήματα. Πηγαίνεις με το ρυθμό σου χωρίς να σε παρασύρουν οι κάγκουρες που νομίζουν ότι σε κάθε στροφή τους παρακολουθεί scouter από την VR46 Academy για να τους πάρει στην ομάδα.
«Γράψε κάτι για τους ντελιβεράδες, δεν θέλω να ξαναδιαβάσω για άλλο ατύχημα», έριξε την ιδέα ο Ορέστης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτά τα παιδιά και το δύσκολο επάγγελμά τους. Μας είναι ιδιαίτερα συμπαθή τυπάκια διότι, καταρχάς, οδηγούν δίκυκλα. Για πάααρα πολλές ώρες. Με κάθε είδους κ@λ@καιρο. Και προσπαθούν να φέρουν τα σουβλάκια ή την πίτσα σας στην ώρα τους, για να μην τα φάτε κρύα.
Οι πεθαμένες μπαταρίες αποτελούν το αιώνιο πρόβλημα όσων δε χρησιμοποιούν τη μοτοσυκλέτα τους το χειμώνα. Ξέρετε, οι μπαταρίες δεν έχουν καλύτερο από το να χρησιμοποιούνται κάθε μέρα, συνεχώς αν γίνεται. Δίνουν την ενέργειά τους για να πάρει μπροστά το εργαλείο και μετά φορτίζονται από τον κινητήρα όσο αυτός δουλεύει.
Με αφορμή το πολυαναμενόμενο event τση Κοπής τση Gasoπιτας την ερχόμενη Κυριακή, (το πανηγύρι της καταπληκτικής βόλτας με μοτοσυκλέτα σε συνδυασμό με την μεγαλειώδη παρέα 200+ μοτοσυκλετιστών), σκεφτήκαμε να σας θυμίσουμε μερικές οδηγίες για το τι ΔΕΝ κάνουμε όταν οδηγούμε μπουλούκι τόσα άτομα.
