Ό,τι δουλειά κι αν κάνετε, δεν μπορεί, παράξενοι πελάτες θα σας έχουν τύχει. Από αυτούς που τους βλέπεις να μπαίνουν και σε πιάνει η καρδιά σου και αναστενάζεις από μέσα σου με ένα βαρύ “ωωωχ!” που μεταμορφώνεται σε άγχος που σε καταπλακώνει.
Σας έχουμε ξαναπεί ότι μερικές φορές μας κάνουν την τιμή και μας καλούν οι πρώην συνάδελφοί μας του περιοδικού ΜΟΤΟ, για να δοκιμάσουμε μαζί τους μοτοσυκλέτες. Τον Ιούλιο πήγαμε παρέα στο Mega Test On-Off, με τις κορυφαίες ταξιδιάρες ναυαρχίδες, ενώ τώρα μόλις επιστρέψαμε από το Ultimate Mini On-Off Test, με τα τέσσερα «μικρά» αδερφάκια των ναυαρχίδων, από 250 έως 310 κυβικά εκατοστά.
Η μόδα είναι εξ ορισμού μια δημοφιλής τάση. Δεν είναι όμως μια σταθερή κατάσταση – η μόδα αλλάζει με το χρόνο. Σίγουρα θυμάστε πολύ καλά, αγόρια και κορίτσια, κάτι φωτογραφίες του Γυμνασίου που έχουμε σκίσει, ή καταχωνιάσει με μεγάλη ντροπή στην καλύτερη περίπτωση, με μαλλί και βάτα στα σακάκια (!) που αν μας έβλεπαν σήμερα θα τρώγαμε πολύ κράξιμο.
Το ευχάριστο είναι ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Όμως ήρθαν οι πρώτες βροχές (και ήταν και καλές μάλιστα) και αν δεν δώσετε ιδιαίτερη σημασία στην προσοχή που απαιτείται, θα φάτε κάτι βρόντους που δεν θα ξέρετε από πού σας ήρθαν.
Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνω με την μοτοσυκλέτα μου από τα Χανιά στον Πλατανιά, την δεύτερη χειρότερη ώρα της ημέρας – στις έξι και μισή το απόγευμα. Η απολύτως χειρότερη ώρα είναι στις τρεις το μεσημέρι, όπου όλοι ξαμολιούνται στις παραλίες κουρασμένοι από την πρωινή εργασία, νταγκλαρισμένοι από το φαγητό και λαλημένοι από τη ζέστη.
Πανέμορφος, λεβέντης, καμαρωτός πάνω στη μοτοσυκλέτα μου, πάω στο σπίτι του γαμπρού εδώ στην πόλη για να τον ντύσουμε οι κολλητοί του. Φοράω λινό μπεζ παντελονάκι, άσπρο πουκαμισάκι, μούρλια καλοκαιρινό μπουφανάκι μοτοσυκλέτας, διάτρητο μην πάω λούτσα στον ιδρώτα. Η ζωή είναι ωραία.
Στις 6 Αυγούστου, στις εννέα η ώρα το πρωί, θα έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια από την μέρα που ανοίξαμε το GAS. Όταν αναλογιστούμε πόσο γρήγορα πέρασαν, νιώθουμε ότι είναι το πολύ τα μισά, ενώ αν σκεφτούμε πόσα πράγματα έχουν γίνει από τότε, έχουμε την αίσθηση ότι έχουν περάσει τα διπλάσια.
“Ρε συ γράψε κάτι για τον συνεπιβάτη γιατί μου έχει σπάσει τα ούμπαλα η δικιά μου και πέφτει όλη την ώρα πάνω μου.” Να γράψω ρε Ηλία, αλλά να ξέρεις ότι δεν φταίνε αυτές οι καημένες που δεν κάθονται σωστά στη μοτοσυκλέτα. Ποιος έχει ασχοληθεί να τους δείξει τον κατάλληλο τρόπο; Ή νομίζεις ότι αν κάτσεις πίσω εσύ θα κρατιέσαι καλύτερα;
Ήρθαν τις προάλλες τέσσερις καλοί φίλοι για να προμηθευτούν ισάριθμες ενδοσυνεννοήσεις. Τις σετάραμε έτσι ώστε να αποτελούν “σύστημα” για να μιλάνε μεταξύ τους, ο καθένας από τη μοτοσυκλέτα του. Εννοείται ότι μπορούν να μιλάνε και ανεξάρτητα ο καθένας από το κινητό του για να ακούνε μουσική, ραδιόφωνο, το gps ή ότι άλλο θέλουν.
ριν από λίγο καιρό ξαναήρθε στο μαγαζί για να χαζέψει μπουφάν μοτοσυκλέτας, ένας πελάτης που είχε ψωνίσει από εμάς, στα σαράντα της κηδείας του Καποδίστρια, ένα ανοιχτό κράνος. Αν βλέπατε την κατάντια αυτού του καημένου του κράνους, θα βάζατε τα κλάματα από τα γέλια (ή τα γέλια από τα κλάματα).
