Το να βρουν οι εταιρείες ονόματα για τις μοτοσυκλέτες τους είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο από το να βρει κάποιος όνομα για το παιδί του. Διότι για το παιδί, είτε με των γονιών σου, ή των πεθερικών, ή κάποιο εντυπωσιακό αρχαίο – Έκτορας, Οδυσσέας, Φαίδρα, ξεμπερδεύεις γρήγορα. Τα ονόματα των μοτοσυκλετών όμως πρέπει να βγάζουν νόημα στις περισσότερες γλώσσες του δυτικού και ανατολικού κόσμου.
Όταν έγινε δεκαοκτώ ετών ο Lino Dainese, αποφάσισε με μερικούς φίλους του να κάνει ένα ταξίδι από την Vicenza μέχρι το Λονδίνο με Βέσπες. Αυτό το ταξίδι ήταν αποκαλυπτικό – και πώς να μην ήταν αφού ταξίδεψαν με μπαλωμένα ρούχα και αθλητικά παπούτσια της εποχής. Βαθιά επηρεασμένος από αυτήν την εμπειρία ξεκίνησε να κάνει αυτού του είδους τη δουλειά κι έτσι γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας συλλογής από προστατευτικό εξοπλισμό.
Το τι βλέπουν τα παντέρμα τα ματάκια μας και τι ακούνε τα καημένα τα αυτάκια μας έξι σχεδόν χρόνια τώρα στο GAS μπορεί να περιγραφτεί μόνο σε βιβλίο (χμμ, δεν είναι κι άσχημη ιδέα). Μεταξύ άλλων και το εξής:
Μας λένε συχνά την μέγιστη μπαρούφα (και επιμένουν κιόλας!) “αν είναι να πέσω δεν με σώνει τίποτα από αυτά τα προστατευτικά.” Μωρ' τι μας λέτε; Ακούστε να δείτε μια ιστορία για να καταλάβετε πόσο άδικο έχετε.
Όταν αναγκάστηκα πρόσφατα να μείνω χωρίς μοτοσυκλέτα για τρεις βδομάδες, δεν με ένοιαξε καθόλου. Ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το ποδήλατό μου που είχε βγάλει αράχνες το καημένο. Ευκαιρία και για μένα να ξεσκουριάσω λιγάκι, γιατί την τελευταία φορά που έκανα γυμναστική δεν είχα ούτε γκρίζες τρίχες, ούτε μαγαζί. Τα πράγματα όμως στην αρχή δεν ήταν τόσο ονειρικά όπως τα φανταζόμουν.
