Όταν αναγκάστηκα πρόσφατα να μείνω χωρίς μοτοσυκλέτα για τρεις βδομάδες, δεν με ένοιαξε καθόλου. Ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το ποδήλατό μου που είχε βγάλει αράχνες το καημένο. Ευκαιρία και για μένα να ξεσκουριάσω λιγάκι, γιατί την τελευταία φορά που έκανα γυμναστική δεν είχα ούτε γκρίζες τρίχες, ούτε μαγαζί. Τα πράγματα όμως στην αρχή δεν ήταν τόσο ονειρικά όπως τα φανταζόμουν.
Κατ’ αρχήν έπρεπε να φουσκώσω τα λάστιχα γιατί ήτανε πίτα. Ξέρετε πόση πίεση θέλουν τα λάστιχα ενός ποδηλάτου; Από 90 έως 110 psi! Ντόοοοιινγκ! Τα αυτοκίνητα θέλουν 32, οι μοτοσυκλέτες το πολύ 42 και το ποδήλατο με τα τόσο δα λαστιχάκια 100. Απίστευτο. Βενζινάδικο λοιπόν και έτοιμοι, βουρ για το σπίτι που θεωρητικά από Αναγνώστη Γογονή είναι ευθεία. Αμ δε: για να βγω στη Γογονή έπρεπε να ανέβω μια ανηφόρα που μου κρεμάστηκε η γλώσσα. Και ύστερα ο δρόμος που με τη μοτοσυκλέτα είναι ευθεία, με το ποδήλατο δεν είναι καθόλου ευθεία. Αχ και βαχ, έφτασα στο σπίτι μετά από δώδεκα λεπτά, κάθιδρος και με κομμένη την ανάσα. Και που αφήνεις το ποδήλατο; Το ανεβάζεις από τη σκάλα στο δεύτερο όροφο. Ντουζάκι, φαγητό, ξάπλα λίγο και ξανά μανά στο μαγαζί το απόγευμα, εννοείται κάθιδρος και με τη γλώσσα έξω. Οι οδηγοί στο δρόμο παραλίγο να με φορτώσουν κάνα δυο φορές, ενώ οι σχάρες απορροής στο δρόμο είναι κίνδυνος θάνατος αν πέσει ο μπροστινός τροχός μέσα.
Παρόλα αυτά να ξέρετε ότι έχω τώρα τη μοτοσυκλέτα αλλά κυκλοφορώ πάλι με το ποδήλατο. Αισθάνομαι καλύτερα, γυμνάζομαι λιγάκι, γλιτώνω βενζίνες, χαιρετάω περισσότερο κόσμο στο δρόμο, και έπεσε και λίγο η μπάκα. Τέλεια!
Δημοσίευτικε στην εφημερίδα Chill In News 3/10/2012
